Ο Ηλίας ο Αστερίας λάτρευε τη λευκή ηλεκτρική κιθάρα του. Κάθε μέρα μετά το σχολείο, την έπαιρνε στο δωμάτιό του και προσπαθούσε να παίξει τραγούδια. Όμως, τα δάχτυλά του μπλέκονταν, οι νότες έβγαιναν λάθος, και μερικές φορές θύμωνε τόσο που ήθελε να τα παρατήσει. Ακούστε το τραγούδι εδώ!
Μια μέρα, καθώς καθόταν απογοητευμένος στην αυλή, ο πατέρας του, ο Αστέριος, τον πλησίασε. «Τι έχεις, Ηλία;»
«Δεν μπορώ να παίξω κιθάρα όπως θέλω… Όλοι οι άλλοι φαίνονται καλύτεροι από μένα», είπε με σκυμμένο κεφάλι.
Ο Αστέριος χαμογέλασε. «Ξέρεις πόσες φορές έκανα λάθος όταν έμαθα να οδηγώ το σχολικό; Εκατοντάδες! Αλλά δεν σταμάτησα να προσπαθώ. Η επιμονή είναι πιο δυνατή από το ταλέντο.»
Τα λόγια του μπαμπά έμειναν στο μυαλό του Ηλία. Έτσι, αποφάσισε να μην τα παρατήσει. Έφτιαξε ένα μικρό πρόγραμμα εξάσκησης: λίγες νότες κάθε μέρα, με υπομονή και συγκέντρωση.
Την πρώτη εβδομάδα δεν έβλεπε μεγάλη διαφορά. Τη δεύτερη, τα δάχτυλά του άρχισαν να κινούνται πιο γρήγορα. Την τρίτη, μπορούσε πια να παίζει ένα ολόκληρο τραγούδι χωρίς να σταματά.
Όσο περνούσε ο καιρός, ο ήχος του έγινε γεμάτος και σταθερός. Μάλιστα, η μαμά του, η Φωτεινή, τον άκουσε μια μέρα να παίζει και του είπε: «Ηλία, έχεις κάνει τεράστια πρόοδο! Μου θυμίζεις τους μουσικούς που ακούνε οι μαθητές στο φροντιστήριο.»
Μεγάλη χαρά τον πλημμύρισε όταν η δασκάλα του στο μάθημα κιθάρας ανακοίνωσε ότι θα κάνουν μια μικρή συναυλία στο σχολείο. Ο Ηλίας ανέβηκε στη σκηνή με τρεμάμενα χέρια, αλλά μόλις έπιασε την κιθάρα, ένιωσε όλη την προσπάθειά του να παίρνει σχήμα και ήχο.
Έπαιξε με πάθος, και όταν τελείωσε, η αίθουσα γέμισε χειροκροτήματα.
Ο Ηλίας χαμογέλασε πλατιά. Είχε μάθει το μυστικό: τα όνειρα δεν γίνονται αλήθεια με μαγικό τρόπο, αλλά με εξάσκηση, πίστη και υπομονή.
Από τότε, κάθε φορά που έπιανε την κιθάρα του, θυμόταν ότι ακόμα κι αν έκανε λάθη, αυτό ήταν το σκαλοπάτι για να γίνει καλύτερος.
