Ο Μπίλλυ το Σαλάχι δεν έμοιαζε με κανέναν άλλον στον Νέο Βυθό. Είχε πάντα ένα χαλαρό χαμόγελο, φορούσε χάντρες φτιαγμένες από κοχύλια και κουβαλούσε μαζί του μια μικρή κιθάρα. Όλοι τον φώναζαν «ο χίπης του βυθού» γιατί πίστευε στην αγάπη, την ειρήνη και... στους ήρεμους ρυθμούς της θάλασσας.
Μια μέρα, στον βυθό έγινε φασαρία. Ο Πέτρος ο Αχινός, πάντα τσαντίλας, φώναζε επειδή του πήραν τη θέση στο βράχο. Τα μικρά ψαράκια άρχισαν να τσακώνονται ποιος θα κάνει κουμάντο στο παιχνίδι, κι ακόμα και τα χταπόδια μπλέχτηκαν με τα πλοκάμια τους!
Ο Μπίλλυ έφτασε αργά, όπως πάντα. Δεν βιάστηκε. Κάθισε πάνω σε μια μεγάλη πέτρα και άρχισε να παίζει την κιθάρα του. Οι πρώτες νότες ακούστηκαν σαν κύμα που σβήνει απαλά στην άμμο.
– «Παιδιά…», είπε ήρεμα, «όλα αυτά τα νεύρα είναι σαν θύελλα. Μα αν σταματήσουμε για λίγο… μπορούμε να ακούσουμε τον ωκεανό.»
Στην αρχή κανείς δεν τον άκουγε. Ο Πέτρος συνέχισε να φωνάζει, τα ψαράκια να μαλώνουν. Μα ο Μπίλλυ δεν θύμωσε. Απλώς έπαιξε κιθάρα, τραγουδώντας ένα μικρό σκοπό:
– «Η θάλασσα μας ενώνει, η αγάπη μας γλυτώνει...»
Κάτι μαγικό έγινε. Σιγά σιγά, τα νεύρα καταλάγιασαν. Ο Πέτρος σώπασε, τα ψαράκια έπιασαν ρυθμό και χόρεψαν, κι ακόμα και οι καβουρομάνες άφησαν τις δουλειές τους για να σιγοτραγουδήσουν.
Ο Μπίλλυ χαμογέλασε:
– «Βλέπετε; Η ηρεμία δεν βρίσκεται στο να φωνάξεις πιο δυνατά. Βρίσκεται στο να ακούσεις την καρδιά σου.»
Από τότε, όποτε στον Νέο Βυθό γινόταν φασαρία, όλοι έλεγαν:
– «Φωνάξτε τον Μπίλλυ με την κιθάρα του!»
Κι εκείνος ερχόταν πάντα χαλαρός, μελωδικός, για να θυμίσει σε όλους πως η ειρήνη δεν είναι κάτι που κερδίζεις· είναι κάτι που δημιουργείς.
