Η Μαρίνα η θαλάσσια χελώνα αγαπούσε τη θάλασσα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Κάθε πρωί ξυπνούσε και κοίταζε τα κύματα, ονειρευόμενη να κάνει σερφ σε μεγάλα κύματα, όπως οι πιο τολμηροί φίλοι της. Αλλά ποτέ δεν είχε το θάρρος να δοκιμάσει τα μεγάλα κύματα μόνη της.
Μια μέρα, ο φίλος της, ο Αλεξ το δελφίνι, που ήταν ναυαγοσώστης, της είπε:
– «Μαρίνα, μπορείς! Αρκεί να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και να προσέχεις τα κύματα!»
Η Μαρίνα αποφάσισε να το δοκιμάσει. Πήρε την σανίδα της και πήγε στην ακτή, όπου τα κύματα ήταν λίγο πιο μεγάλα από ότι συνήθως. Στην αρχή, έτρεμε ολόκληρη από φόβο, κάτι φυσιολογικό καθώς κάθε τι καινούριο μας τρομάζει, γιατί είναι άγνωστο.
Μόλις το πήρε απόφαση μπήκε στη θάλασσα, αλλά έχασε την ισορροπία της και έπεσε στο νερό. Όμως δεν απογοητεύτηκε ..βγήκε από το νερό γεμάτη άμμο στο πρόσωπο και συνέχισε.
Με λίγη υπομονή, άρχισε να βρίσκει την ισορροπία της. Κάθε κύμα που την παρέσερνε, ήταν μια νέα ευκαιρία να μάθει πώς να κρατάει την σανίδα της. Και τότε, ξαφνικά, κατάφερε να σταθεί πάνω στη σανίδα και να κυλήσει με το κύμα, νιώθοντας τον αέρα και τη θάλασσα να την αγκαλιάζουν.
Η Μαρίνα ένιωσε μια απέραντη χαρά! Έτρεχε πάνω στα κύματα, γελούσε και φώναζε:
– «Το κατάφερα! Το κατάφερα!»
Όταν επέστρεψε στην ακτή, όλοι οι φίλοι της τη χειροκρότησαν. Η Μαρίνα κατάλαβε ότι η θάλασσα δεν ήταν μόνο ένα μέρος για παιχνίδι, αλλά ένας τόπος που της έμαθε να εμπιστεύεται τον εαυτό της, να προσπαθεί και να μην φοβάται τις προκλήσεις.
Και από εκείνη τη μέρα, η Μαρίνα η θαλάσσια χελώνα έγινε ο πιο τολμηρός σερφέρ του βυθού, έτοιμη για κάθε κύμα και κάθε περιπέτεια που θα ερχόταν.
