Ο Μάρκος ο Ιππόκαμπος είχε δύο μεγάλα πάθη: το σαξόφωνο και το ταξί. Κάθε μέρα, με τη ροζ ουρά του να λαμπυρίζει στον ήλιο, πήγαινε ψαράκια και άλλα θαλάσσια πλάσματα από το ένα σημείο του βυθού στο άλλο.
Μια μέρα, καθώς έκανε βόλτα τον μικρό Σπύρο, ένα νεαρό καβουράκι, είδε μια μεγάλη συγκέντρωση στο λιμανάκι: τα παιδιά του μαγικού βυθού ετοιμάζονταν για τη μεγάλη συναυλία της εβδομάδας!
– «Μάρκο, έλα να παίξεις μαζί μας!» φώναξε η Άννα η Ζαργάνα.
– «Δεν μπορώ, έχω κρατήσεις για ταξίδια όλη τη μέρα!» απάντησε εκείνος.
Αλλά ο Μάρκος ήξερε κάτι που δεν ήξεραν οι φίλοι του: κάθε φορά που έπαιζε σαξόφωνο, οι πελάτες του σταματούσαν να μιλούν, κοιτούσαν και άκουγαν μαγεμένοι. Το μουσικό του ταξίδι ήταν τόσο δυνατό, που τα ψάρια ξέχναγαν πού πήγαιναν!
Τότε είχε μια ιδέα. Τι θα γινόταν αν συνδύαζε τις δύο αγάπες του; Αποφάσισε να παίξει σαξόφωνο ενώ έκανε ταξί στο λιμανάκι. Οι φίλοι του έμειναν άφωνοι: κάθε ψάρι που ανέβαινε στο ταξί χόρευε, τραγουδούσε ή ακόμα και γύριζε πίσω για να ξαναπάει βόλτα!
Όταν τελείωσε η μέρα, ο Μάρκος είχε γίνει ο πιο διάσημος σαξοφωνίστας-ταξιτζής του βυθού. Και κατάλαβε κάτι σημαντικό: μπορεί να έχεις πολλές αγάπες, αλλά όταν τις συνδυάζεις με φαντασία, γίνονται μαγικές.
Και φυσικά, οι φίλοι του τον παρακάλεσαν να παίξει στη συναυλία: «Μάρκο, χωρίς εσένα, η συναυλία δεν είναι τόσο πετυχημένη!»
– «Εντάξει!» είπε ο Μάρκος και φύσηξε μέσα στο σαξόφωνο. Ο ήχος ταξίδεψε σε όλο τον βυθό, κι όλοι χόρευαν ευτυχισμένοι.
