Ο Τζακ και η Τζίνι πλησίασαν το λιμάνι της Νέας Υόρκης με ένα μικρό καραβάκι, και τότε φάνηκε το Άγαλμα της Ελευθερίας στον ορίζοντα, ψηλό και περήφανο. Όμοιο με τον αρχαίο θεό Απόλλωνα, γυάλιζε στον ήλιο, και η φλόγα της δάδας υψωνόταν ψηλά στον ουρανό.
- «Ουάου… είναι τεράστιο!» είπε η Τζίνη, κρατώντας το χέρι του Τζακ.
Ο άνεμος έφερνε από την θάλασσα τη μυρωδιά των φρεσκοψημένων donuts από τα κοντινά μαγαζιά, ενώ οι γλάροι πετούσαν χαμηλά γυρεύοντας λιχουδιές. Η Τζίνη αναρωτήθηκε αν η φωνή τους μπορούσε να φτάσει μέχρι τη δάδα και τότε παρατήρησε επισκέπτες στο ακτινωτό στέμμα του αγάλματος. Από εκεί μπορούσε ο κάθε ένας να παρατηρήσει όλη τη ΝέαΥόρκη.
- «Αυτό το άγαλμα, που φτιάχτηκε το 1876 και ήταν δώρο της Γαλλίας προς την Αμερική δείχνει πως όλοι έχουμε δικαίωμα να ονειρευόμαστε» είπε ο Τζακ.
- «Και να φωνάζουμε δυνατά τα όνειρά μας!» πρόσθεσε η Τζίνη, χτυπώντας παλαμάκια και νιώθοντας τη μαγεία του τόπου.
Φωτογραφήθηκαν, ζωγράφισαν, και ένιωσαν ότι το Άγαλμα της Ελευθερίας δεν ήταν μόνο ένα μνημείο, αλλά μια πηγή έμπνευσης για όλα τα παιδιά που ονειρεύονται μεγάλα ταξίδια.
