Ο ήλιος της Σκανδιναβίας ανέτειλε δειλά πίσω από τα σύννεφα, βάφοντας τα βουνά ροζ και χρυσά.
Ο Τζακ και η Τζίνι κοιτούσαν από το παράθυρο του μικρού τους πλοιαρίου, καθώς αυτό γλιστρούσε ήσυχα πάνω στα γαλαζοπράσινα νερά ενός φιόρντ.
«Κοίτα, Τζίνι!» φώναξε ο Τζακ δείχνοντας έξω. «Οι βράχοι καθρεφτίζονται μέσα στο νερό σαν να έχουν δύο ουρανούς!»
Η Τζίνι χαμογέλασε. «Είναι σαν ο κόσμος να έχει διπλή καρδιά μία πάνω στα βουνά και μία μέσα στις λίμνες!»
Καθώς το πλοίο τους προχωρούσε ανάμεσα στα βουνά, μικρά ρυάκια κυλούσαν σαν ασημένιες κλωστές και έπεφταν στις λίμνες σχηματίζοντας μικρούς καταρράκτες.
Οι ήχοι της φύσης ανακατεύονταν με το τραγούδι των πουλιών και τον απαλό παφλασμό του νερού.
Κάπου ανάμεσα στα βράχια, είδαν μια μικρή καλύβα. Από το τζάκι της έβγαινε καπνός. Ένας γέροντας τους έκανε νόημα να πλησιάσουν.
«Καλώς ήρθατε στα φιόρντ μου!» είπε με ζεστή φωνή. «Εδώ, κάθε λίμνη έχει τη δική της ιστορία.»
Η Τζίνι, γεμάτη περιέργεια, τον ρώτησε:
«Τι εννοείς; Μπορεί μια λίμνη να έχει ιστορία;»
Ο γέροντας χαμογέλασε. «Κάθε σταγόνα νερού ταξιδεύει. Από τα βουνά, μέσα στα σύννεφα, ως τα ποτάμια. Κουβαλάει μνήμες από μέρη μακρινά από πουλιά, από δάση, ακόμα κι από όνειρα παιδιών που κοιμούνται.»
Τα μάτια του Τζακ άστραψαν. «Δηλαδή… όταν κοιτάμε μια λίμνη, βλέπουμε και κάτι απ’ τον κόσμο;»
«Ακριβώς», είπε ο γέροντας. «Οι λίμνες είναι καθρέφτες των ψυχών και των εποχών.»
Το απόγευμα, ο Τζακ και η Τζίνι έφτασαν σε μια μικρή ξύλινη γέφυρα πάνω από μια λίμνη.
Το νερό ήταν τόσο ήρεμο, που μπορούσαν να δουν καθαρά τα πρόσωπά τους να καθρεφτίζονται.
Ξαφνικά, ένα μικρό κύμα έκανε το είδωλό τους να στροβιλιστεί.
«Μήπως είναι ο άνεμος;» ρώτησε η Τζίνι.
Μια γλυκιά φωνή απάντησε: «Εγώ είμαι, το πνεύμα των φιόρντ! Έφερα τον άνεμο να σας δείξει πως η ζωή δεν είναι να μένεις ακίνητος, αλλά να κυλάς και να αλλάζεις όπως το νερό.»
Ο Τζακ χαμογέλασε. «Κι έτσι μένουμε πάντα ζωντανοί!»
Το πνεύμα του φιόρντ γέλασε απαλά. «Ακριβώς, μικρέ ταξιδιώτη. Κρατήστε τις καρδιές σας ανοιχτές και ο κόσμος θα σας δείχνει πάντα νέα μονοπάτια.»
Το βράδυ, οι δυο φίλοι έστησαν σκηνή δίπλα στη λίμνη. Τα αστέρια καθρεφτίζονταν στο νερό, και τα φιόρντ φάνταζαν σαν ένας ουρανός που έπεσε στη γη.
Η Τζίνι ψιθύρισε:
«Νομίζω πως τα φιόρντ είναι σαν μεγάλα παραμύθια που τα ψιθυρίζει η φύση.»
Ο Τζακ της έδωσε ένα χαμόγελο και είπε:
«Και κάθε ταξίδι, Τζίνι, είναι μια σελίδα απ’ αυτό το παραμύθι.»
Έτσι, μέσα στη σιωπή της νύχτας και την αντανάκλαση των αστεριών στις λίμνες, τα δύο παιδιά αποκοιμήθηκαν,
με την καρδιά τους γεμάτη φως, νερό και όνειρα για το επόμενο ταξίδι τους.
