Στο σχολείο της μικρής Ελπίδας επικρατούσε αναβρασμός. Ήταν μια ξεχωριστή μέρα η 28η Οκτωβρίου, η μέρα που όλοι θυμούνται το μεγάλο «Όχι».
Η δασκάλα, η κυρία Μαρία, μπήκε στην τάξη χαμογελαστή.
«Παιδιά μου», είπε, «σήμερα θα μιλήσουμε για κάτι πολύ σημαντικό. Το “όχι” που είπε η Ελλάδα δεν ήταν απλώς για πόλεμο. Ήταν ένα “όχι” στην αδικία και ένα “ναι” στην **εντιμότητα και την ελευθερία”.»
Τα παιδιά την κοίταζαν με μάτια ορθάνοιχτα.
Ο μικρός Νίκος σήκωσε το χέρι του.
«Δηλαδή, κυρία, μπορούμε κι εμείς να λέμε “όχι”;»
«Φυσικά, Νίκο μου», του απάντησε. «Όταν κάποιος κάνει κάτι άδικο ή ψεύτικο, τότε το πιο γενναίο πράγμα είναι να πεις “όχι”.»
Η Ελπίδα κοίταξε γύρω της και χαμογέλασε. Εκείνη τη μέρα, κάτι βαθιά μέσα της άναψε μια μικρή σπίθα θάρρους.
Το μεσημέρι, στο διάλειμμα, η τάξη έπαιζε μπάλα. Ξαφνικά, ο Πέτρος, το πιο δυνατό παιδί, πήρε την μπάλα και δεν την έδινε σε κανέναν.
«Δική μου είναι!» φώναξε.
Ο Νίκος τον πλησίασε φοβισμένος.
«Μα Πέτρο, είναι όλων μας, να παίξουμε όλοι!»
Ο Πέτρος γύρισε θυμωμένος. «Όχι! Εγώ θα παίξω μόνος μου.»
Η Ελπίδα τότε θυμήθηκε τα λόγια της δασκάλας. Πήρε μια βαθιά ανάσα και προχώρησε μπροστά.
«Πέτρο, αυτό που κάνεις δεν είναι δίκαιο. Κι εμείς λέμε ΟΧΙ στην αδικία!»
Ο Πέτρος ξαφνιάστηκε. Κανείς δεν του είχε ξαναμιλήσει έτσι.
Όλα τα παιδιά στάθηκαν πίσω από την Ελπίδα.
«Ναι! Όχι στην αδικία!» φώναξαν μαζί.
Ο Πέτρος έσκυψε λίγο το κεφάλι. «Συγγνώμη… Δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Έχεις δίκιο, Ελπίδα. Να παίξουμε όλοι.»
Και ξαφνικά, η αυλή γέμισε γέλια. Η μπάλα ξαναγύρισε σε κύκλο, όπως πριν.
Η δασκάλα τους είδε από μακριά και χαμογέλασε περήφανα.
Ήξερε πως τα παιδιά δεν έμαθαν απλώς για μια ιστορική μέρα…
Έμαθαν κάτι πολύ πιο βαθύ: πως κάθε φορά που λέμε «όχι» στην αδικία και «ναι» στην εντιμότητα, κρατάμε ζωντανό το ίδιο πνεύμα θάρρους.
