Στην πλατεία της γειτονιάς, τα παιδιά αποφάσισαν να παίξουν εφτάπετρο. Έτσι χωρίστηκαν σε δύο ομάδες. Η πρώτη ομάδα ήταν οι φύλακες των εφτά πετρών και η δεύτερη ομάδα κρατούσε την μπάλα.
Η ομάδα που φύλαγε τις πέτρες τις είχε στη σειρά, χτισμένες η μία πάνω στην άλλη σαν ένα μικρό πύργο. Τα παιδιά της άλλης ομάδας απέναντι προσπαθούσαν να ρίξουν τις πέτρες με την μπάλα. Κάθε μπαλιά έφερνε γέλια, εκπλήξεις και μικρές ανατροπές.
Όταν η μπάλα πετύχαινε μια πέτρα, ξεκινούσε το κυνηγητό! Τα παιδιά της ομάδας που έριξαν τις πέτρες έτρεχαν να φτάσουν τον πύργο και να τις ξαναστήσουν , ενώ τα παιδιά που φύλαγαν προσπαθούσαν να πετύχουν έναν-έναν τους αντιπάλους με την μπάλα, γελώντας δυνατά.
Αν τα παιδιά που τρέχανε κατάφερναν να ξαναστήσουν όλες τις πέτρες, το παιχνίδι ξεκινούσε από την αρχή, με τους ίδιους ρόλους. Αν όμως όχι, τότε ερχόταν η σειρά τους να γίνουν φύλακες εννοώ η άλλη ομάδα προσπαθούσε να ρίξει τις πέτρες στο νέο γύρο.
Κάθε γύρος ήταν γεμάτος ένταση, χαρά και γέλια. Κάθε πέτρα που έπεφτε ή ξαναστήνονταν ήταν σαν να έγραφε μια μικρή ιστορία περιπέτειας.
Όλα τα παιδιά λατρεύουν το εφτάπετρο γιατί έχει ταχύτητα, συνεργασία, στρατηγική και υπομονή που κάνουν κάθε παιχνίδι μαγικό και αστείο.
