Ήταν μια ήσυχη νύχτα στην Αυτοκινητούπολη.
Τα φώτα των δρόμων έλαμπαν σαν μικρά αστέρια πάνω στην άσφαλτο, κι ο αέρας μύριζε βροχή και δροσιά.
Μόνο ένας ήχος ακουγόταν: το σταθερό, ρυθμικό “βρρρρρρ” της μηχανής του Σερ Αστέρη, του αστυνόμου του δρόμου.
Ο Σερ Αστέρης ήταν ένα γυαλιστερό, μαύρο αυτοκίνητο με άσπρη ρίγα και ένα φως στην οροφή που έλαμπε απαλά.
Κάθε βράδυ έκανε την περιπολία του, δεν έτρεχε, δεν κορνάριζε, μόνο προχωρούσε αργά, με τα φώτα του να χαϊδεύουν τους άδειους δρόμους.
«Πόσο ήσυχη είναι απόψε η πόλη…» ψιθύρισε με τη βαθιά του φωνή.
«Ούτε μια κόρνα, ούτε ένας θόρυβος. Μα… κάτι μου λείπει!»
Έκανε στάση στην πλατεία. Το συντριβάνι έτρεχε σιγανά, τα φανάρια άλλαζαν χωρίς βιασύνη, πράσινο, πορτοκαλί, κόκκινο, σαν να χόρευαν μόνα τους.
Ο Σερ Αστέρης άκουσε τον ήχο του νερού. Έπειτα, τον αέρα που περνούσε μέσα από τα καλώδια.
Και τότε χαμογέλασε.
«Μα… είναι μουσική!» είπε.
«Η μουσική της ηρεμίας!»
Σταμάτησε δίπλα στο συνεργείο του Μάξι του Γερανού που ήταν όλα σιωπηλά.
Πέρασε μπροστά από το σπίτι της Μάγιας που ήταν η πόρτα μισάνοιχτη, το φως χαμηλό, όλοι κοιμόντουσαν.
Και κάθε φορά που έβλεπε κάτι ήρεμο, άκουγε έναν καινούργιο “ήχο”:
το ροχαλητό ενός μοτοποδηλάτου, το σφύριγμα του ανέμου ανάμεσα στα κτίρια, το τρίξιμο μιας πινακίδας.
«Δεν χρειάζεται σειρήνα απόψε…» σκέφτηκε ο Σερ Αστέρης.
«Η πόλη τραγουδάει μόνη της.»
Στο τέλος της διαδρομής, έφτασε στην κορυφή του λόφου, εκεί που έβλεπε ολόκληρη την Αυτοκινητούπολη να φωτίζεται κάτω από το φεγγάρι.
Έσβησε τη μηχανή του και έμεινε ακίνητος.
Μόνο το φως του φεγγαριού καθρεφτιζόταν πάνω στο καπό του.
«Αυτή είναι η πιο όμορφη βάρδια μου…» ψιθύρισε.
«Γιατί η σιωπή, τελικά, είναι η πιο δυνατή μουσική.»
Και εκεί, κάτω από τα αστέρια, ο Σερ Αστέρης χαμογέλασε.
Έκλεισε τα φώτα του και ξεκουράστηκε για λίγο, αφήνοντας την Αυτοκινητούπολη να αναπνέει ήσυχα.
Κανείς δεν έκανε φασαρία, γιατί ήξεραν πως ο φύλακάς τους δεν κοιμόταν στ’ αλήθεια.
Απλώς… άκουγε τη νύχτα.
