Ήταν ένα ήσυχο πρωινό στην πόλη των Firewheels μέχρι που όλα έσβησαν.
Οι φανάρια, οι οθόνες, οι φορτιστές, ακόμη και οι πύλες της πίστας.
Ένα απαλό “μπζζτ” κι έπειτα… σιωπή.
Ο Σπάρκυ, από το εργαστήριό του, κοίταξε τα συστήματα: 0% ενέργεια.
Κανένας λόγος, κανένα σφάλμα. Μόνο ένα άγνωστο σήμα που τρεμόπαιζε στην οθόνη: 010001001
«Χμ… Δε μοιάζει με βλάβη. Μοιάζει με κάλεσμα.»
Με λίγες κινήσεις πληκτρολογίου, συνδέθηκε στο δίκτυο.
Ξαφνικά, το φως γύρω του χάθηκε και βρέθηκε σε έναν κόσμο ψηφιακό —
μια άπειρη πόλη από φώτα, γραμμές και δεδομένα που έρεαν σαν ποτάμια ηλεκτρισμού.
Εκεί, ανάμεσα στις λάμψεις, ένιωσε μια παρουσία.
Μια σκιά από σπινθήρες, που ρουφούσε το φως από κάθε καλώδιο.
Ήταν ο Ενεργειακός Ιός. Ένα πρόγραμμα που γεννήθηκε από ένα λανθασμένο πείραμα ,ένα δημιούργημα του ίδιου του Σπάρκυ, ξεχασμένο χρόνια πριν.
«Έτσι λοιπόν… εγώ σε έφτιαξα», ψιθύρισε.
«Και τώρα ήρθες να με σβήσεις.»
Ο Ιός δεν απάντησε, μόνο εξαπέλυσε κύματα σκοταδιού.
Ο Σπάρκυ πάλευε, διορθώνοντας κύκλωμα μετά το κύκλωμα, αλλά η ενέργειά του λιγόστευε.
Και τότε θυμήθηκε τα λόγια της Μάγιας:
«Όταν όλα σβήνουν, άναψε μέσα σου πρώτα τη σπίθα.»
Έκλεισε τα μάτια του και επικεντρώθηκε στις καλές του σκέψεις, στα θετικά βιώματα..
Στην πίστα, στις φίλιες, στις στιγμές που βοήθησε άλλους.
Κι εκείνη η ανάμνηση έγινε παλμός. Ένα κύμα καθαρής ενέργειας.
Ο Ιός υποχώρησε, το φως επέστρεψε, και ο κυβερνοχώρος πλημμύρισε με χρώμα.
Όταν ο Σπάρκυ ξύπνησε ξανά στο εργαστήριό του, ο δείκτης έδειχνε Power Restored.
Ένα μικρό μήνυμα αναβόσβηνε στην οθόνη:
“Σε ευχαριστώ, Δημιουργέ. Μου έδωσες φως.”
Ο Σπάρκυ χαμογέλασε.
Ακόμα κι ένα λάθος, σκέφτηκε, μπορεί να μετατραπεί σε φως, αν το αντιμετωπίσεις με καλοσύνη.
