Στο μεγάλο γκαράζ των Firewheels, εκεί όπου οι τροχοί στροβιλίζονται σαν όνειρα και οι εξατμίσεις τραγουδούν τη μουσική της ταχύτητας, ζούσε μια ολοκαίνουργια, ηλεκτροφόρα ηρωίδα: Η Volta.
Ήταν ένα λευκό, νεραϊδικά λεία ηλεκτρικό supercar με μπλε νεον φώτα να τρέμουν γύρω από τους τροχούς της, σαν κεραυνοί που πάλλονταν από ανυπομονησία. Έτρεχε πολύ. ΣΚΕΦΤΟΤΑΝ πολύ. Και… γέμιζε ρεύμα πολύ πολύ γρήγορα, όχι μόνο στις μπαταρίες της, αλλά και στα.. νεύρα της.
Κάθε φορά που ενθουσιαζόταν ή εκνευριζόταν, έβγαζε σπινθήρες που τρόμαζαν τα υπόλοιπα αυτοκίνητα.
Ο Τσάλαντζ έλεγε γελώντας: «Κοίτα την, μόλις τσιτώσει… γίνεται κινούμενη αστραπή!»
Η Μάγια όμως ανησυχούσε: «Volta, το ρεύμα σου πονάει τις καρδιές των άλλων. Ο ενθουσιασμός σου πρέπει να φωτίζει… όχι να καίει.»
Αλλά η Volta… δεν καταλάβαινε.
«Εγώ απλώς είμαι ενέργεια!» έλεγε. «Έτσι δείχνω ότι με νοιάζει!»
Μόνο που οι άλλοι άρχισαν να την αποφεύγουν.
Μια μέρα όμως, ο μικρός Βέλος γύρισε από έναν αγώνα στενοχωρημένος. Είχε βγει τελευταίος.
Κανείς δεν ήξερε πώς να τον παρηγορήσει.
Η Volta πλησίασε, και ένιωσε το καπό της να πάλλεται καθώς ήθελε να του μεταδώσει δύναμη… αλλά φοβήθηκε μήπως τον ηλεκτρίσει.
Τότε εμφανίστηκε ο Ρέξ, ο παλιός δάσκαλος του δρόμου.
«Volta… δεν είναι ο κεραυνός που δίνει ζωή. Είναι η σπίθα της καρδιάς.»
Η Volta κοίταξε τον Βέλο. Δεν μίλησε δυνατά. Δεν άστραψε. Δεν έσπινθηρισε.
Αντί γι’ αυτό είπε:
«Ξέρεις… και εγώ μερικές φορές “ξεφορτίζομαι” όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα θέλω. Αλλά όταν κάποιος πιστεύει σε μένα… νιώθω να ανάβω ξανά.»
Ο Βέλος σήκωσε τους προβολείς του. Κάτι ζεστό είχε μπει στο ρεζερβουάρ του.
Ούτε ηλεκτρικό… ούτε μηχανικό.
Ήταν… εμπιστοσύνη.
Από εκείνη τη στιγμή, η Volta άρχισε να χρησιμοποιεί την ενέργειά της αλλιώς:
Δεν άναβε μπλε κεραυνούς για εντυπωσιασμό.
Άναβε ζεστά φώτα για ενθάρρυνση.
Δεν “σόκαρε” με ένταση.
“Ξεσήκωνε” με ενθουσιασμό.
Όταν κάποιος φοβόταν έναν αγώνα, η Volta φώναζε δυνατά:
«Πάμε! Δείξε θάρρος! Η πίστα σε περιμένει!»
Και οι άλλοι ένιωθαν μέσα τους… σαν να είχαν “φορτιστεί”.
Κι έτσι, από «ηλεκτρική καταιγίδα», η Volta έγινε:
Ο Κεραυνός της Καρδιάς.
Γιατί είχε μάθει ότι η πραγματική ενέργεια δεν βγαίνει από τα καλώδια… αλλά από τις λέξεις που δίνουν φτερά και δύναμη.
