Στην άκρη της μεγάλης ερήμου, εκεί όπου ο άνεμος μαστιγώνει την άμμο σαν κύματα, έμενε ο Μπούλης: ένα δυνατό, σκουριασμένο αυτοκίνητο με καρδιά πιο ζεστή κι από κινητήρα στο μεσημεριανό ήλιο.
Κάθε μέρα περιπολούσε στη γειτονιά, παρατηρούσε τους δρόμους, τις λακκούβες, τα φανάρια… και κυρίως τα άλλα αυτοκίνητα που ζούσαν εκεί.
Ήταν ο φύλακας του δρόμου· ο ήρωας που εμφανιζόταν πάντα όταν κάποιος τον χρειαζόταν.
Ένα απόγευμα, ο ουρανός άρχισε να μαζεύει μαύρα σύννεφα.
Ο άνεμος σφύριζε, τα σύννεφα κυλούσαν γρήγορα, και οι πρώτες μεγάλες σταγόνες έπεσαν πάνω στη σκουριασμένη οροφή του Μπούλη.
«Μμμ… κάτι δεν πάει καλά», μουρμούρισε με τη βαθιά του φωνή.
Τα μπλε, φωτεινά “φαναρομάτια” του άνοιξαν λίγο περισσότερο.
Η καταιγίδα ερχόταν γρήγορα, πολύ γρήγορα.
Και τότε άκουσε ένα μακρινό βοήθειαααα!
Ήταν η Μίλα, το μικρό αγωνιστικό αυτοκίνητο. Είχε γλιστρήσει σε μια νερολακκούβα και είχε εγκλωβιστεί ανάμεσα σε δύο πέτρες. Οι τροχοί της γύριζαν στο κενό.
Το νερό ανέβαινε.
Ο Μπούλης δεν σκέφτηκε στιγμή.
Πάτησε γκάζι το βαρύ του σώμα αναπήδησε, τα λάστιχά του έσκαψαν τη λάσπη, και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα βρέθηκε κοντά της.
«Μίλα, μη φοβάσαι! Είμαι εδώ!» είπε με τη βαθιά του, καθησυχαστική φωνή.
Η Μίλα τρεμόπαιξε τα φώτα της από ανακούφιση.
Με τα βαριά, μεταλλικά “δόντια” στον προφυλακτήρα του, ο Μπούλης έπιασε απαλά την πίσω μπάρα της. Ένα δυνατό γκραρρρ ακούστηκε από τη μηχανή του καθώς έσπρωχνε.
Η βροχή έπεφτε σαν κουβάδες. Αστραπές φώτιζαν τον δρόμο.
Κι όμως, ο Μπούλης δεν σταμάτησε.
Με μια τελική δύναμη, η Μίλα πετάχτηκε έξω από τη λάσπη!
«Σε ευχαριστώ Μπούλη! Δεν θα τα κατάφερνα μόνη μου!» φώναξε.
Αλλά η καταιγίδα δεν είχε τελειώσει.
Με το που κοίταξε μπροστά, ο Μπούλης είδε κι άλλα αυτοκίνητα κολλημένα:
τον Τέρμα, με τον σπασμένο καθρέφτη,
τον Σπίθα που είχε σβήσει από το νερό,
και δύο μικρά ηλεκτρικά αυτοκινητάκια που είχαν φοβηθεί και σταματήσει στη μέση του δρόμου.
«Όλοι πίσω μου! Σχηματίστε γραμμή!» φώναξε ο Μπούλης.
Τα μπλε φαναρομάτια του έλαμψαν σαν φώτα καθοδήγησης μέσα στο σκοτάδι.
Ένα προς ένα, τα αυτοκίνητα παρατάχθηκαν πίσω του.
Ο Μπούλης προχωρούσε αργά, σταθερά, σαν κινούμενο φρούριο.
Ο άνεμος ούρλιαζε, το νερό κατέβαινε σαν ποτάμι, αλλά το μεγάλο αυτοκίνητο δεν έκανε πίσω.
Μέχρι που μέσα από την καταιγίδα φάνηκαν τα φώτα του συνεργείου του Ρέξ.
Τα αυτοκίνητα ασφαλίστηκαν μέσα στο ζεστό, στεγνό γκαράζ.
Η πόρτα έκλεισε.
Η βροχή έμεινε απ’ έξω.
Όλα τα αυτοκίνητα ξεφύσηξαν μαζί από ανακούφιση.
Η Μίλα πλησίασε τον Μπούλη.
«Είσαι ήρωας, το ξέρεις;» του είπε.
Ο Μπούλης έγειρε λίγο το μεγάλο του καπό.
«Δεν είμαι ήρωας… απλώς κάνω αυτό που πρέπει», απάντησε με ένα ζεστό χαμόγελο που φάνηκε στα φανάρια του.
Και τότε…
Ο Ρέξ άναψε μια μικρή λάμπα πάνω από τη σκουριασμένη λαμαρίνα του Μπούλη.
Το φως την έκανε να λάμψει σαν χρυσό.
«Αυτός είναι ο αληθινός ήλιος μας στην καταιγίδα», είπε.
Και τα αυτοκίνητα συμφώνησαν όλα, κουνώντας τους καθρέφτες τους.
Έξω η καταιγίδα συνέχιζε,
αλλά μέσα στο γκαράζ, όλοι ήξεραν πως όσο υπήρχε ο Μπούλης…
κανείς δεν θα έμενε μόνος.
