Στον δρόμο του Ήλιου, όπου τα Firewheels προπονούνταν για τον μεγάλο αγώνα, όλα έλαμπαν. Ή σχεδόν όλα…
Η μικρή Τίνκερ τριγύριζε με τις πορτοκαλί βούρτσες της να στριφογυρίζουν, μαζεύοντας σκόνη, φύλλα και λάσπη. Ήταν η πιο μικρή του συνεργείου, και πολλοί γελούσαν μαζί της.
- «Τίνκερ, οι μεγάλοι καθαρίζουν πίστες, όχι λακκούβες!» φώναξε ο Τσάλαντζ, το δυνατό Dodge που πάντα κοκορευόταν.
Η Τίνκερ χαμογέλασε με το φωτεινό της προβολάκι.
- «Μικρές βούρτσες, μεγάλα θαύματα!» είπε και συνέχισε να καθαρίζει με χαρά.
Όμως, ξαφνικά, ο ουρανός μαύρισε. Σύννεφα μάζεψαν τη λάσπη και τη βροχή, και οι δρόμοι έγιναν ένα καφέ ποτάμι.
Η πίστα του αγώνα γλιστρούσε, και όλοι τα Firewheels πανικοβλήθηκαν.
Η Μάγια, η σοφή Mustang, μπήκε πρώτη για ζέσταμα, μα ένας σωλήνας έσπασε στο πλάι και… πετρέλαιο χύθηκε παντού!
Η Μάγια γλίστρησε, στροβιλίστηκε και έμεινε ακινητοποιημένη στη μέση της πίστας.
- «Δεν προλαβαίνουμε να καθαρίσουμε!» φώναξε ο Μάξι ο Γερανός.
- «Εγώ προλαβαίνω!» είπε τότε η Τίνκερ, και τα φώτα της άναψαν σαν αστέρια.
Έτρεξε μέσα στη λάσπη, οι βούρτσες της στριφογύριζαν με τέλειο ρυθμό, ρουφούσε το πετρέλαιο και έπλενε κάθε σπιθαμή γύρω από τη Μάγια.
Με κάθε πέρασμα, ο δρόμος ξαναέλαμπε!
Η Μάγια χαμογέλασε με ανακούφιση.
- «Μικρή μου, μου έσωσες τον αγώνα!»
Η Τίνκερ ροζίνισε τα φώτα της ντροπαλά.
- «Όλοι έχουν τη λάμψη τους… απλώς η δική μου είναι πιο καθαρή!»
Και πράγματι όταν ξανάρχισε ο αγώνας, τα λάστιχα έτριζαν, οι μηχανές βρυχούνταν, και το πλήθος ζητωκραύγαζε.
Μα η πιο δυνατή φωνή ήταν εκείνη της Μάγιας:
- «Ζήτω η Τίνκερ, η ηρωίδα της καθαριότητας!»
Η βροχή σταμάτησε, και στον ουρανό άνοιξε ένα ουράνιο τόξο που καθρεφτιζόταν στις καθαρές ρόδες της μικρής σκούπας.
Από εκείνη τη μέρα, κανείς δεν ξαναγέλασε με το μέγεθος της Τίνκερ.
Γιατί όλοι ήξεραν πως το πιο μικρό Firewheel μπορεί να κάνει το πιο μεγάλο θαύμα.
