Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωινό στην Πόλη των Firewheels.
Τα πουλιά κελαηδούσαν πάνω από την πίστα και τα αυτοκινητάκια έκαναν προθέρμανση, γεμάτα ενέργεια.
Ανάμεσά τους, η πιο λαμπερή, η πιο γρήγορη, και όπως πίστευε η ίδια, η πιο εντυπωσιακή, ήταν η Ντάιζη η Γκαζιάρα!
Φορούσε τις κόκκινες ρίγες της, έλαμπε από καθαριότητα και φώναζε γεμάτη αυτοπεποίθηση:
- «Σήμερα θα σπάσω το ρεκόρ! Κανείς δεν θα με φτάσει!»
Ο Πιτ, ο μηχανικός, την κοίταξε χαμογελώντας.
- «Πρόσεχε μόνο να μην πιέζεις πολύ τον κινητήρα, Ντάιζη. Το στροφόμετρό σου δείχνει πως δουλεύεις στα κόκκινα!»
- «Μπα! Εγώ δεν κουράζομαι ποτέ!» απάντησε εκείνη και πάτησε το γκάζι δυνατά.
Η Ντάιζη έφυγε σαν αστραπή!
Πήρε τις στροφές, γλίστρησε στις ευθείες, έκανε ακόμα και μια μικρή σβούρα στον αέρα από ενθουσιασμό.
Όμως ξαφνικά... κλικ!
Το στροφόμετρό της σταμάτησε να κινείται.
- «Ε; Τι έγινε τώρα;» είπε και κοίταξε το ταμπλό της.
Δοκίμασε να πατήσει λίγο παραπάνω το γκάζι. Τίποτα.
Ο δείκτης δεν ανέβαινε.
Πανικοβλήθηκε.
- «Χωρίς στροφόμετρο πώς θα ξέρω αν πάω γρήγορα; Πώς θα ξέρω αν κερδίζω;!»
Η Μίλα, η ήρεμη φίλη της, την πλησίασε χαμογελώντας.
- «Μα, Ντάιζη... δεν χρειάζεται να κοιτάς το ρολόι για να τρέξεις. Απλώς... νιώσε τον δρόμο!»
Η Ντάιζη δεν την άκουσε. Έκανε άλλη μια προσπάθεια να τρέξει πιο γρήγορα, αλλά χωρίς να βλέπει τα νούμερα, τα έχασε όλα.
Πήρε λάθος στροφή, βγήκε λίγο έξω από την πίστα και σταμάτησε μέσα σε ένα σύννεφο σκόνης.
Κατσουφιασμένη, κατέβασε τον προφυλακτήρα της.
- «Δεν είμαι πια η πιο γρήγορη... ούτε η πιο καλή...»
Τότε εμφανίστηκε η Μάγια, η σοφή Mustang.
Πλησίασε αργά και είπε με ήρεμη φωνή:
- «Ξέρεις, μικρή μου Ντάιζη… η ταχύτητα δεν είναι για να την αποδεικνύεις. Είναι για να τη χαίρεσαι.»
Η Ντάιζη την κοίταξε απορημένη.
- «Δηλαδή να μην νοιάζομαι αν είμαι η πιο γρήγορη;»
- «Όχι. Να νοιάζεσαι αν απολαμβάνεις τη διαδρομή. Κοίτα γύρω σου!»
Η Ντάιζη κοίταξε.
Τα δέντρα λικνίζονταν απαλά, τα άλλα Firewheels γελούσαν, ο ήλιος έλαμπε πάνω στο καπό της.
Για πρώτη φορά δεν άκουγε το μοτέρ της, άκουγε τη φύση, τη χαρά, τη στιγμή.
Χαμογέλασε.
- «Ξέρεις κάτι, Μάγια; Έχεις δίκιο. Ίσως... δεν χρειάζομαι καθόλου στροφόμετρο για να νιώθω ζωντανή!»
Ξεκίνησε ξανά, αυτή τη φορά ήρεμα.
Δεν έτρεξε για να φτάσει πρώτη, έτρεξε γιατί της άρεσε να τρέχει.
Ο αέρας χόρευε πάνω στο καπό της και κάθε στροφή ήταν μια μικρή γιορτή.
Όταν έφτασε στο τέλος της διαδρομής, όλα τα Firewheels την περίμεναν.
- «Μπράβο, Ντάιζη!» φώναξαν.
- «Κέρδισα;» ρώτησε εκείνη με χαμόγελο.
- «Ναι!» είπε η Μάγια. «Κέρδισες το πιο σημαντικό πράγμα, τη χαρά του δρόμου!»
Η Ντάιζη γέλασε και έκανε μια μικρή περιστροφή.
Από τότε, κάθε φορά που κάποιος της έλεγε “Τρέξε πιο γρήγορα!”, εκείνη απαντούσε:
- «Όχι, τρέχω πιο όμορφα!»
Και όλοι οι δρόμοι αντηχούσαν από το γέλιο της Ντάιζη, της πιο χαρούμενης γκαζιάρας του κόσμου.
