Στη μέση μιας μικρής πόλης γεμάτης γέλια και χρώματα, ζούσε ένα αγόρι που το έλεγαν Άγγελο. Ο Άγγελος δεν έφευγε ποτέ από το σπίτι χωρίς να έχει ένα πινέλο στο χέρι ή μια πιτσιλιά μπογιάς στο μάγουλο. Του άρεσε να ζωγραφίζει τα πάντα: τα δέντρα της γειτονιάς, τα σύννεφα που άλλαζαν σχήματα, ακόμη και τις χαρές των ανθρώπων γύρω του. Κάθε φορά που άγγιζε τον καμβά, ήταν σαν να άγγιζε ένα μικρό κομμάτι ονείρου.
Ο Άγγελος είχε μία επιθυμία που φύλαγε βαθιά μέσα στην καρδιά του: ήθελε μια μέρα να φτιάξει μια μεγάλη έκθεση ζωγραφικής, όπου όλοι θα μπορούσαν να δουν τον κόσμο όπως τον έβλεπε εκείνος γεμάτο φως, αγάπη και μαγεία μέσα στις απλές στιγμές. Για χρόνια ζωγράφιζε χωρίς να κουράζεται. Το δωμάτιό του γέμισε τόσο πολύ πίνακες, που κάποια στιγμή δεν έβρισκε χώρο ούτε για να κάτσει! Αλλά ο Άγγελος δεν γκρίνιαξε ποτέ, γιατί κάθε πίνακας ήταν ένα βήμα πιο κοντά στο όνειρό του.
Μια μέρα, η μητέρα του μπήκε στο δωμάτιο και έμεινε για λίγο να κοιτάζει τις ζωγραφιές που κρέμονταν στους τοίχους σαν πολύχρωμα παράθυρα. «Άγγελε», του είπε γλυκά, «νομίζω πως ήρθε η ώρα όλα αυτά να τα δουν κι άλλοι άνθρωποι». Τα μάτια του Άγγελου άνοιξαν διάπλατα και μια ζεστή λάμψη απλώθηκε στο πρόσωπό του. Η καρδιά του χτύπησε γρήγορα αυτό ήταν! Η στιγμή που περίμενε.
Την επόμενη κιόλας μέρα πήρε τους πίνακές του και τους μετέφερε στο παλιό κτίριο του πάρκου. Εκείνο το ζεστό δωμάτιο με τα μεγάλα παράθυρα έμοιαζε σαν να περίμενε ακριβώς τη δική του τέχνη. Με προσοχή και ενθουσιασμό κρέμασε έναν έναν τους πίνακες. Όταν τελείωσε, έκανε ένα βήμα πίσω και ένιωσε πως ο χώρος είχε φωτιστεί από μόνος του. Ήταν σαν να είχε πάρει ζωή μια ζωή γεμάτη χρώματα.
Το απόγευμα άνοιξε τις πόρτες και οι άνθρωποι άρχισαν να μπαίνουν. Σταματούσαν, κοιτούσαν, χαμογελούσαν. Κάποιοι πλησίαζαν έναν πίνακα τόσο κοντά σαν να θέλανε να μπουν μέσα του. Ένα κοριτσάκι έδειξε έναν πίνακα με ένα μεγάλο πολύχρωμο δέντρο και είπε: «Μαμά, αυτό το δέντρο μοιάζει να μου μιλάει!» Ένας παππούς χαμογέλασε καθώς κοιτούσε έναν πίνακα με μια λίμνη και είπε: «Αυτό μου θυμίζει τη νεότητά μου…». Ο Άγγελος στεκόταν λίγο πιο πίσω, ντροπαλός αλλά τόσο χαρούμενος που νόμιζε ότι θα πετάξει.
Όταν τελείωσε η έκθεση και ο κόσμος είχε πια φύγει, ο Άγγελος έμεινε μόνος στο δωμάτιο. Κοίταξε γύρω του και για πρώτη φορά συνειδητοποίησε πως όλο αυτό… ήταν δικό του. Το όνειρό του, που κάποτε ήταν μόνο μια μικρή σπίθα στο μυαλό του, είχε γίνει πραγματικότητα. Έκλεισε τα μάτια του για λίγο και άφησε αυτή τη στιγμή να χωρέσει μέσα στην καρδιά του.
Το βράδυ, γυρίζοντας σπίτι, ένιωθε πιο ελαφρύς, πιο χαρούμενος, πιο γεμάτος. Και πριν κοιμηθεί, έδωσε μια υπόσχεση στον εαυτό του: «Θα συνεχίσω να ζωγραφίζω. Γιατί κάθε ζωγραφιά είναι ένας μικρός κόσμος που μπορεί να κάνει κάποιον να χαμογελάσει».
Και έτσι, ο Άγγελος ο Ζωγράφος έγινε το παιδί που έκανε το όνειρό του πραγματικότητα, γεμίζοντας τη μικρή του πόλη με χρώματα, φως και ελπίδα.
