Σε μια πολύχρωμη πόλη γεμάτη μουσικές, γέλια και φώτα, ζούσε ένα κορίτσι που λάτρευε να κάνει… ρόλους! Την έλεγαν Δήμητρα. Στο δωμάτιό της είχε καπέλα, μαντήλια, στολές, και έναν καθρέφτη που της χαμογελούσε κάθε φορά που εκείνη έλεγε:
«Μια μέρα… θα ανέβω στη σκηνή!»
Η Δήμητρα ήταν ηθοποιός. Ακόμα μικρή, μα είχε μια μεγάλη καρδιά και φαντασία που άστραφτε σαν προβολέας. Μπορούσε να γίνει πριγκίπισσα, αστροναύτης, γιατρός, ή ακόμα και… πεταλούδα! Το μόνο που χρειαζόταν ήταν λίγη φαντασία και ένα χαμόγελο.
Μια μέρα, το θέατρο της πόλης ετοίμαζε μια παράσταση:
«Το Αστέρι που Έχασε τον Δρόμο του».
Η Δήμητρα πήγε στη δοκιμή, αλλά ήταν λίγο ντροπαλή. Κρατούσε το σενάριο στα χέρια της και η καρδιά της χτυπούσε μπμ-μπμ-μπμ σαν τύμπανο.
Ο σκηνοθέτης είπε:
«Ποιος θέλει να δοκιμάσει για τον πρωταγωνιστικό ρόλο;»
Η Δήμητρα έκανε ένα μικρό βήμα μπροστά. Μετά άλλο ένα. Και άλλο ένα. Και ξαφνικά ήταν στην πρώτη γραμμή!
«Εγώ… θα ήθελα να προσπαθήσω», είπε σιγανά.
Όλη η σκηνή άστραψε. Τα φώτα άναψαν. Και η Δήμητρα άρχισε να παίζει.
Μίλησε γλυκά, έκανε κινήσεις απαλές, και τα μάτια της γέμισαν με συναίσθημα, σαν να ήταν πράγματι ένα μικρό αστέρι που ζητούσε βοήθεια. Το θέατρο έγινε σιωπηλό. Κανείς δεν ανάσανε.
Και τότε χειροκροτήματα!
Ο σκηνοθέτης χαμογέλασε πλατιά.
«Δήμητρα, αυτός ο ρόλος σου ανήκει!»
Η Δήμητρα ένιωσε τη σκηνή να γίνεται σπίτι της. Έκανε πρόβες κάθε μέρα με την ομάδα της, έμαθε να συνεργάζεται, να ακούει, να γελά και να μην τα παρατάει, ακόμα κι όταν κάτι δεν της πήγαινε καλά.
Ήρθε η μεγάλη μέρα της παράστασης. Το θέατρο ήταν γεμάτο! Φώτα, μουσική, ψίθυροι. Η Δήμητρα πήρε μια βαθιά ανάσα… Και βγήκε στη σκηνή.
Και τότε έγινε κάτι μαγικό.
Η φωνή της ταξίδεψε σε όλο το θέατρο. Οι κινήσεις της έλαμπαν. Το κοινό γελούσε, συγκινιόταν, και στο τέλος σηκώθηκε όρθιο για να χειροκροτήσει.
Η Δήμητρα ένιωσε την καρδιά της να λάμπει όπως το αστέρι του ρόλου της.
Κι όταν όλα τελείωσαν, ψιθύρισε στον εαυτό της:
«Η σκηνή δεν είναι για να φοβάσαι… αλλά για να ονειρεύεσαι.»
Από εκείνη τη μέρα, η Δήμητρα συνέχισε να παίζει, να δημιουργεί, να μεταμορφώνεται και να θυμίζει σε όλους ότι κάθε επάγγελμα μπορεί να είναι θαυμαστό, όταν το κάνεις με αγάπη.
