Σε μια πολύχρωμη πόλη, γεμάτη γέλια και ήχους, ζούσε ένας άνθρωπος που είχε πάντα ένα τραγούδι στην καρδιά του.
Τον έλεγαν κύριο Ιάκωβο και ήταν Μουσικός.
Φορούσε πάντα ένα καπέλο γεμάτο νότες, και στη τσέπη του είχε μια μικρή μαγική φυσαρμόνικα.
Όπου πήγαινε, η μουσική τον ακολουθούσε.
Όταν περπατούσε, τα παπούτσια του έκαναν τακ τουκ, τακ τουκ στον ρυθμό.
Όταν χαμογελούσε, τα πουλιά κελαηδούσαν λίγο πιο δυνατά.
Μια μέρα, η πόλη ξύπνησε χωρίς μουσική.
Τα ραδιόφωνα σίγησαν, τα πουλιά σταμάτησαν να τραγουδούν, και ακόμα κι ο άνεμος δεν σφύριζε πια.
«Τι συμβαίνει;» αναρωτήθηκε ο κύριος Ιάκωβος.
Πήρε τη φυσαρμόνικά του και κατέβηκε στον δρόμο.
Τα παιδιά ήταν λυπημένα. Οι άνθρωποι περπατούσαν σκυφτοί.
Η μουσική είχε χαθεί και μαζί της, τα χαμόγελα.
«Ώρα για μια μελωδία σωτηρίας!» είπε ο Ιάκωβος.
Έβγαλε τη φυσαρμόνικά του και φύσηξε μια απαλή νότα.
Λααααα..!
Ξαφνικά, μια ντροπαλή νότα βγήκε στον αέρα.
Έπειτα, ήρθαν κι άλλες, μπλε, κόκκινες, πράσινες!
Οι νότες άρχισαν να πετούν πάνω από τα κεφάλια των παιδιών σαν σαπουνόφουσκες!
Ένα μικρό κορίτσι χειροκρότησε.
Ένα αγόρι άρχισε να χορεύει.
Κι έτσι, ο Ιάκωβος άρχισε να παίζει ρυθμούς, χαρούμενους, παιχνιδιάρικους, γεμάτους αγάπη.
Σιγά σιγά, η πόλη ξαναβρήκε τον ήχο της.
Το συντριβάνι άρχισε να τραγουδά, τα αυτοκίνητα κορνάριζαν ρυθμικά, κι ακόμη και η γάτα του φούρνου νιαούρισε μελωδικά.
«Η μουσική δεν χάνεται ποτέ,» είπε ο κύριος Ιάκωβος, «μόνο περιμένει να την ξαναπαίξεις με την καρδιά σου.»
Το βράδυ, όταν όλα ηρέμησαν, ο Ιάκωβος κάθισε στο παγκάκι του πάρκου.
Έπαιξε ένα απαλό νανούρισμα.
Τα αστέρια άρχισαν να αναβοσβήνουν στον ρυθμό του.
Και τότε, ένα παιδάκι ψιθύρισε:
«Καληνύχτα, κύριε Ιάκωβε… Σε ευχαριστούμε για τη μουσική σου!»
Ο Ιάκωβος χαμογέλασε.
«Η μουσική είναι για όλους, μικρέ μου φίλε και είναι παντού..αρκεί να την ακούς πρώτα μέσα σου!»
