Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωινό στην πολύχρωμη πόλη.
Ο Δημοσθένης, με το κίτρινο ταξί, με τη μεγάλη χαμογελαστή μάσκα και τα λαμπερά φώτα, έβαλε μπρος τη μηχανή.
«Άλλη μια μέρα, άλλες καινούριες διαδρομές!» είπε χαρούμενα.
Στον πρώτο του σταθμό, σταμάτησε μπροστά σε μία πολυκατοικία.
Ένα μικρό παιδάκι με κόκκινο σακίδιο μπήκε μέσα, κρατώντας σφιχτά στην αγκαλιά του ένα καφέ αρκουδάκι.
«Καλημέρα, μικρέ μου!» είπε ο Δημοσθένης με τη ζεστή φωνή του.
«Καλημέρα, κύριε Δημοσθένη!» απάντησε το παιδί. « Είμαι ο Πέτρος κι αυτός είναι ο Μπρούνο, το αγαπημένο μου αρκουδάκι!»
Ο Δημοσθένης χαμογέλασε.
«Χάρηκα πολύ, Πέτρο και Μπρούνο! Δέσε τη ζώνη σου κι ετοιμάσου για τη βόλτα!»
Και το ταξί ξεκίνησε, περνώντας από δρόμους γεμάτους λουλούδια, μαγαζιά και γελαστούς ανθρώπους.
Το παιδί τραγουδούσε κρατώντας το αρκουδάκι κι ο Δημοσθένης χτυπούσε την κόρνα του ρυθμικά.
Όταν έφτασαν στο σχολείο, το παιδί χαιρέτησε βιαστικά.
«Ευχαριστώ, κύριε Δημοσθένη!» είπε και έτρεξε στην αυλή…
μα το αρκουδάκι, ο Μπρούνο, έμεινε πίσω, ξαπλωμένος στο πίσω κάθισμα!
Μόλις πέρασαν λίγα λεπτά, ο Δημοσθένης κοίταξε από τον καθρέφτη του.
«Ωχ! Μα τι βλέπουν τα μάτια μου; Ένα αρκουδάκι!»
Ο Μπρούνο καθόταν ήσυχος, με το ένα του αυτί λίγο στραβό.
«Φίλε μου μικρέ, νομίζω σε ξέχασαν!» είπε ο Δημοσθένης.
Κι έτσι, αποφάσισε να ξεκινήσει μια ειδική αποστολή να επιστρέψει το αρκουδάκι στον μικρό Πέτρο .
Έβαλε μπρος τη μηχανή, άνοιξε το ραδιόφωνο και φώναξε:
«Αποστολή: Επιστροφή του Μπρούνο στον φίλο του!»
Στο δρόμο συνάντησε τη Ντίνα τη Μπετονιέρα, που δούλευε σε ένα εργοτάξιο.
«Πού πας έτσι βιαστικός, Δημοσθένη;» ρώτησε εκείνη.
«Ένα παιδάκι, ο Πέτρος, ξέχασε το αρκουδάκι του! Πρέπει να το επιστρέψω!»
Η Ντίνα χαμογέλασε. «Καλή τύχη, ήρωα της πόλης!»
Λίγο πιο πέρα, στο φανάρι, ο Σερ Αστέρης, το περιπολικό, του έκανε νόημα.
«Γιατί τόσο τρέξιμο, φίλε μου;»
«Επείγουσα αποστολή, Σερ Αστέρη! Πρέπει να βρω το παιδάκι πριν σχολάσει!»
Ο αστυνόμος σήκωσε το φως του και είπε:
«Τότε έχεις πράσινο φανάρι από εμένα!»
Ο Δημοσθένης ευχαρίστησε και συνέχισε πιο γρήγορα.
Οι ρόδες του γύριζαν ρυθμικά, και ο άνεμος σφύριζε σαν να του έλεγε «Προχώρα!»
Τελικά, έφτασε έξω από το σχολείο.
Τα παιδιά είχαν ήδη βγει στην αυλή.
Ο Δημοσθένης κορνάρισε απαλά μπιπ! μπιπ! και φώναξε δυνατά:
«Πέτρο! Ξέχασες τον Μπρούνο και εγω στον έφερα!»
Ο Πέτρος γύρισε και άνοιξε διάπλατα τα μάτια του.
«Ο Μπρούνο! Το αρκουδάκι μου!» φώναξε τρέχοντας προς το ταξί.
Τον πήρε στην αγκαλιά του, τον έσφιξε δυνατά και είπε με χαμόγελο:
«Ευχαριστώ, κύριε Δημοσθένη! Είσαι ο πιο καλός ταξιτζής του κόσμου!»
Ο Δημοσθένης ένιωσε την καρδιά του να ζεσταίνεται από χαρά.
«Όταν κάποιος χάνει κάτι πολύτιμο, αξίζει να το βρει ξανά,» είπε απαλά.
Το παιδί του χάρισε ένα αυτοκόλλητο με ένα κόκκινο αυτοικίνητο και το κόλλησε στο ταμπλό του ταξί.
«Να θυμάσαι πάντα, κύριε Δημοσθένη, πως έχεις την πιο καλή καρδιά!»
Κι από τότε, κάθε φορά που κοιτούσε το αυτοκόλλητο, ο κύριος Δημοσθένης χαμογελούσε και έλεγε:
«Μπορεί να οδηγώ στους δρόμους, αλλά ο πιο όμορφος δρόμος είναι αυτός που οδηγεί στην καλοσύνη.»
