Στην καρδιά της Γλυκοχώρας, εκεί όπου οι δρόμοι μοσχοβολούν κανέλα και βανίλια, ζούσε ο Μανώλης, ο πιο χαμογελαστός ζαχαροπλάστης της πόλης.
Το μαγαζάκι του ήταν μικρό, μα γεμάτο θαύματα: σοκολατάκια που έλιωναν σαν όνειρο, μπισκότα που τραγουδούσαν όταν τα έβαζες στο στόμα, και τούρτες που έλαμπαν σαν τον ήλιο.
Κάθε πρωί, ο Μανώλης φορούσε την άσπρη ποδιά του, έβαζε το σκουφάκι του στραβά, γιατί έτσι “φέρνει τύχη”, και άνοιγε τα παράθυρα του μαγαζιού.
Από μέσα ξεχύνονταν μυρωδιές που γέμιζαν όλη τη γειτονιά: βούτυρο, φρούτα, καραμέλα και λίγη… μαγεία.
Όμως, ένα πρωινό, κάτι δεν πήγαινε καλά.
Ο Μανώλης ανακάτευε, ζύμωνε, έψηνε, μα όλα έβγαιναν… άνοστα!
Ούτε τα παιδιά χαμογελούσαν, ούτε τα γλυκά έλαμπαν.
«Μα τι συμβαίνει σήμερα;» είπε ξύνοντας το κεφάλι του.
«Έβαλα το αλεύρι, τη ζάχαρη, το βούτυρο… Μα κάτι λείπει!»
Δοκίμασε ξανά.
Έφτιαξε σοκολατόπιτα, κουλουράκια, ακόμη και μια τούρτα με φράουλες και σαντιγί.
Μα όλα είχαν χάσει τη γλύκα τους.
Ήταν σαν να ξέχασε… το πιο σημαντικό υλικό.
Απογοητευμένος, βγήκε έξω και κάθισε στο πεζοδρόμιο.
Τα παιδιά της γειτονιάς έπαιζαν, γελούσαν και κυλούσαν μπάλες από πλαστελίνη.
Ένα μικρό κοριτσάκι, η Λίζα, πλησίασε.
«Κύριε Μανώλη, γιατί έχεις στενοχωρημένα μάτια;»
«Τα γλυκά μου σήμερα δεν γελάνε, Λίζα μου,» απάντησε εκείνος.
«Μάλλον… ξέχασα τη χαρά μου στον πάγκο.»
Η Λίζα γέλασε.
«Μα η χαρά δεν μπαίνει σε μπολ! Θες να σου δώσω λίγη από τη δική μου;»
Κι έβαλε ένα μικρό χαμόγελο στο χέρι του, σαν δώρο.
Ο Μανώλης ένιωσε τη καρδιά του να ζεσταίνεται.
Τότε, κάτι του ήρθε στο μυαλό.
Έτρεξε πίσω στο μαγαζί του, πήρε ένα μεγάλο μπολ, κι άρχισε να γράφει στον πίνακα:
ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ
- 1 φλιτζάνι γέλιο
- 2 κουταλιές καλοσύνη
- 1 σταγόνα φιλία
- Μια πρέζα υπομονή
- Και πολλή, πολλή αγάπη
Τα ανακάτεψε απαλά, σιγοτραγουδώντας ένα μικρό ρυθμό.
Και τότε, σαν να έγινε μαγεία, το άρωμα της βανίλιας γέμισε τον αέρα, και τα γλυκά του άρχισαν να λάμπουν ξανά.
Οι σοκολάτες χαμογέλασαν, τα μπισκότα χόρεψαν μέσα στους δίσκους, κι η τούρτα… έμοιαζε σαν να είχε καρδιά.
Τα παιδιά μπήκαν μέσα τρέχοντας.
«Κύριε Μανώλη! Αυτά είναι τα πιο νόστιμα γλυκά του κόσμου!»
«Τι έβαλες μέσα;» ρώτησε ένα αγοράκι με μάτια σαν καραμέλες.
Ο Μανώλης χαμογέλασε.
«Έβαλα το μυστικό υλικό που ξέχασα…»
«Ποιο;»
«Τη χαρά! Και λίγο χαμόγελο από μια φίλη!»
Από τότε, κάθε φορά που κάποιος ήταν λυπημένος στη Γλυκοχώρα, ο Μανώλης του έδινε ένα μικρό γλυκό με μια καρδούλα πάνω, το γλυκό της χαράς.
