Στη Νεραϊδοχώρα, πέρα από το Λιβάδι των Χαμόγελων και τη Λίμνη των Δακρύων, απλωνόταν ένα μαγικό δάσος, το Δάσος των Ήχων. Εκεί τα πουλιά τραγουδούσαν σαν χορωδία, τα φύλλα ψιθύριζαν ρυθμούς και τα ρυάκια κελαρύζανε σαν γλυκιές μελωδίες. Κάθε πρωί, οι νεράιδες περνούσαν μέσα από τα δέντρα μόνο και μόνο για να απολαύσουν τον ήχο της ζωής που απλωνόταν παντού.
Ανάμεσα στις νεράιδες, υπήρχε μία που ξεχώριζε για το τραγούδι της: η Μελωδία, η Νεράιδα της Μουσικής. Τα φτερά της έλαμπαν με νότες πάνω τους, τα μαλλιά της έμοιαζαν να κυλούν σαν ποτάμι ήχων και κάθε βήμα της άφηνε μικρά σκιρτήματα ήχου στο χώμα.
Μα ένα πρωί… κάτι τρομερό συνέβη.
Το δάσος σώπασε.
Τα πουλιά δεν κελάηδησαν. Τα φύλλα δεν έτριξαν. Ακόμα και το νερό πάγωσε στη σιωπή του. Ήταν σαν κάποιος να είχε απλώσει πάνω του μια βαριά κουβέρτα σιωπής.
Όλες οι νεράιδες ανησύχησαν. «Κάτι σκοτεινό έπεσε πάνω στο Δάσος των Ήχων», είπαν. Κάποιες ψιθύριζαν για μια παλιά κατάρα: αν χαθεί η χαρά, σβήνει και ο ήχος.
Η Μελωδία ένιωσε την καρδιά της να βαραίνει. Η μουσική δεν ήταν για εκείνη απλά τραγούδι, ήταν ζωή, αναπνοή, γέλιο, κίνηση.
«Αν το δάσος έχασε τη φωνή του, θα του τη δανείσω εγώ», είπε με αποφασιστικότητα.
Στάθηκε στη μέση του σιωπηλού ξέφωτου. Έβαλε το χέρι της στην καρδιά της. Έκλεισε τα μάτια. Κι άρχισε να τραγουδά.
Στην αρχή, ο ήχος ήταν απαλός, σαν ανάσα. Ένα γλυκό μουρμουρητό ελπίδας.
Ύστερα δυνάμωσε, έγινε κύμα που απλώθηκε ανάμεσα στα δέντρα.
Και μετά… φτερά άρχισαν να τρεμοπαίζουν.
Ένα μικρό πουλάκι τίναξε το φτερό του. Έπειτα άλλο ένα. Τα μάτια τους άνοιξαν σαν να ξύπνησαν από βαθύ ύπνο.
Κι ύστερα, πιτς, πιτς, τιρριρριιιι… το πρώτο τραγούδι ακούστηκε.
Η Μελωδία συνέχισε να τραγουδά, κι όσο η φωνή της κυλούσε σαν ποτάμι φωτός, τα πουλιά ενώνονταν ένα ένα.
Τα φύλλα άρχισαν να χορεύουν ξανά στο ρυθμό του ανέμου.
Τα ρυάκια ξανατραγούδησαν το νερό τους.
Το δάσος ξαναβρήκε την ψυχή του.
Όταν τελείωσε, όλα τα πλάσματα του δάσους κελαηδούσαν μαζί της. Σα να της έλεγαν ευχαριστώ.
Η Μελωδία χαμογέλασε. Είχε μάθει κάτι βαθύ:
Όταν η καρδιά σωπάσει από λύπη, ένα τραγούδι αγάπης μπορεί να την ξυπνήσει.
Και από εκείνη τη μέρα, όποτε κάποιος ένιωθε τη χαρά του να σβήνει, οι νεράιδες έλεγαν:
«Ζήτα από τη Μελωδία να σου τραγουδήσει… γιατί τα τραγούδια της ξυπνούν και τις πιο κοιμισμένες καρδιές.»
