Πάνω από τα βουνά, εκεί όπου ο ουρανός ακουμπά τη γη με άκρες από φως, ζούσε η Κλαούντια, η νεράιδα των συννέφων.
Είχε φτερά διάφανα σαν πρωινή ομίχλη και μαλλιά που άλλαζαν χρώματα με τον άνεμο, πότε λευκά σαν χιόνι, πότε ασημένια σαν το φως της αυγής.
Όμως η Κλαούντια είχε ένα μικρό μυστικό:
δεν μπορούσε ποτέ να κρατήσει το σχήμα της.
Το πρωί μπορούσε να μοιάζει με πουλί.
Το μεσημέρι, με κάστρο.
Κι ώσπου να δύσει ο ήλιος, είχε γίνει δράκος που κυλούσε αργά πάνω απ’ τα δάση.
Οι άλλες νεράιδες του ουρανού γελούσαν απαλά, όχι από κακία, αλλά από απορία.
«Κλαούντια, γιατί αλλάζεις συνέχεια;»
«Δεν μπορώ να κρατηθώ!» απαντούσε εκείνη. «Ο άνεμος με παρασύρει και κάθε μορφή μου φεύγει πριν την προλάβω να την αγαπήσω.»
Κι έτσι, μέρα με τη μέρα, η Κλαούντια ένιωθε πως δεν ανήκει πουθενά.
Αν ήσουν βουνό για λίγο και μετά γινόσουν πουλί, πώς να ξέρεις ποια είσαι στ’ αλήθεια;
Ένα απόγευμα, όμως, κάτι παράξενο συνέβη.
Καθώς ταξίδευε πάνω από μια μικρή πόλη, ένιωσε ένα βλέμμα να τη διαπερνά.
Κοίταξε κάτω, κι εκεί, πάνω σε ένα λόφο, ένα παιδί την παρατηρούσε.
Ήταν ξαπλωμένο στο γρασίδι, με τα χέρια πίσω απ’ το κεφάλι και τα μάτια στραμμένα στον ουρανό.
Κάθε φορά που η Κλαούντια άλλαζε μορφή, το παιδί χαμογελούσε.
«Κοίτα, μαμά, τώρα είναι δελφίνι! …Όχι, τώρα έγινε κάστρο! …Τώρα δράκος!»
Η Κλαούντια κοντοστάθηκε μέσα στον αέρα.
Για πρώτη φορά, κάποιος δεν γελούσε με τις αλλαγές της, τις χαιρόταν.
Άφησε τον άνεμο να την παρασύρει και μεταμορφώθηκε ξανά, αυτή τη φορά συνειδητά.
Έγινε πλοίο, για να ταξιδέψει το παιδί με τη φαντασία του.
Έγινε άλογο, για να τρέξει μαζί του στον ουρανό.
Κι έπειτα έγινε ένα τεράστιο ρόδο, για να το ευχαριστήσει που την είδε όπως ήταν.
Το παιδί γέλασε δυνατά.
Κι εκείνη τη στιγμή, η Κλαούντια ένιωσε κάτι να φωτίζει μέσα της, μια ζεστασιά που έμοιαζε με ήλιο.
Το βράδυ, όταν οι άλλες νεράιδες την πλησίασαν, δεν τη ρώτησαν πια γιατί αλλάζει τόσο συχνά.
«Κλαούντια,» της είπαν, «ο ουρανός απόψε ήταν πιο ζωντανός από ποτέ. Οι άνθρωποι χαμογελούσαν κοιτώντας ψηλά. Τι έκανες;»
Κι εκείνη απάντησε ήρεμα:
«Έμαθα πως δεν χρειάζεται να κρατώ ένα σχήμα για να είμαι εγώ. Κάθε μορφή μου είναι ο καθρέφτης μιας φαντασίας.
Κι αν αλλάζω συνέχεια, είναι γιατί κουβαλώ όλα τα όνειρα των ανθρώπων μέσα μου.»
Από τότε, οι άλλες νεράιδες την αποκαλούν «η Ζωγράφος του Ουρανού».
Γιατί η Κλαούντια δεν είναι πια η νεράιδα που αλλάζει, είναι η νεράιδα που δείχνει σε όλους πως μπορούν να αλλάζουν κι εκείνοι, χωρίς να χάνουν τον εαυτό τους.
Κι έτσι, κάθε φορά που κοιτάς ψηλά και βλέπεις ένα σύννεφο να παίρνει σχήμα δράκου ή κάστρου, να ξέρεις:
είναι η Κλαούντια, που ακόμη παίζει με τη φαντασία ενός παιδιού,
και σου ψιθυρίζει:
«Μην προσπαθείς να μείνεις ίδιος.
Ο ουρανός είναι όμορφος γιατί αλλάζει.»
