Σε μια γωνιά του μαγικού δάσους, εκεί όπου τα φύλλα ψιθύριζαν ιστορίες και τα λουλούδια άναβαν σαν μικρά φαναράκια τη νύχτα, ζούσε μια μικρή νεράιδα με λαμπερά μάτια και φτερά που άστραφταν σαν πρωινή δροσιά. Το όνομά της ήταν Ευγνώμη.
Η Ευγνώμη είχε ένα σπάνιο χάρισμα: μπορούσε να βλέπει όλα τα καλά πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας ακόμα κι αυτά που οι άνθρωποι ξεχνούν να προσέξουν. Έβλεπε την καλοσύνη, τις μικρές χαρές, τα μικρά θαύματα της κάθε μέρας.
Ένα βράδυ, καθώς άπλωνε τα φτερά της για να πετάξει πάνω από το δάσος, άκουσε ένα μαλακό, μικρό παράπονο που έμοιαζε να ταξιδεύει στον αέρα.
Ήταν η φωνή ενός παιδιού.
«Γιατί… σήμερα τίποτα δεν πήγε καλά…» ψιθύριζε μια στεναχωρημένη καρδιά.
Η Ευγνώμη έκλεισε τα μάτια της.
Το φως μέσα τους έλαμψε πιο έντονα.
«Κάποιος χρειάζεται να θυμηθεί τα μικρά φωτάκια της μέρας», είπε, και πέταξε αμέσως.
Προσγειώθηκε στο δωμάτιο ενός παιδιού, της μικρής Ελένης, που καθόταν στην άκρη του κρεβατιού της αγκαλιάζοντας το μαξιλάρι της. Τα μάτια της ήταν θλιμμένα.
Είχε μαλώσει με μια φίλη της στο σχολείο, έχασε το αγαπημένο της μολύβι και νόμιζε πως όλη η μέρα της ήταν «χάλια».
Η Ευγνώμη στάθηκε δίπλα της τόσο απαλά, που ούτε ο αέρας δεν κουνήθηκε.
— «Ελένη…» είπε σιγά.
Η μικρή τινάχτηκε.
— «Ποια… ποια είσαι;»
— «Είμαι η Ευγνώμη. Κι ήρθα να σου δείξω κάτι που μάλλον ξέχασες να δεις.»
Με μια κίνηση του χεριού της, ξεδίπλωσε μια μικρή, λαμπερή περγαμηνή.
Επάνω της σχηματίστηκαν εικόνες από όσα έγιναν εκείνη τη μέρα:
Η μαμά της που της έδωσε φιλί για καλημέρα.
Το αγόρι στο σχολείο που της χαμογέλασε ντροπαλά.
Το γατάκι που είδε στο δρόμο και της έκανε «νιάου».
Το σάντουιτς που μοιράστηκε με μια συμμαθήτρια χωρίς να το σκεφτεί.
Τα χρώματα του ουρανού όταν πήγαινε στο σπίτι.
Η Ελένη άνοιξε τα μάτια διάπλατα.
- «Όλα αυτά… έγιναν σήμερα; Τα είχα ξεχάσει…»
Η Ευγνώμη άγγιξε απαλά το χέρι της.
- «Η ευγνωμοσύνη είναι σαν μικρά φωτάκια. Αν δεν κοιτάξεις προς το μέρος τους… μοιάζουν να μην υπάρχουν. Μα είναι πάντα εκεί.»
Σήκωσε τη μαγική ράβδο της και στο δωμάτιο άναψαν απαλά μικρές, χρυσές σπίθες.
Η Ελένη ένιωσε την καρδιά της να ζεσταίνεται.
- «Τι πρέπει να κάνω;» ρώτησε.
Η Ευγνώμη χαμογέλασε.
- «Κάθε μέρα, πριν κοιμηθείς… να βρίσκεις τρία μικρά πράγματα που σου έδωσαν χαρά. Τρία μόνο. Και να λες…»
Στάθηκε δίπλα της, χέρι χέρι.
Και μαζί, είπαν απαλά:
«Ευχαριστώ για όλα.»
Η Ελένη χαμογέλασε πλατιά.
Μέσα της κάτι είχε αλλάξει ένα μικρό φως είχε ξυπνήσει.
Η Ευγνώμη άνοιξε τα φτερά της.
- «Όταν θα χρειαστείς ξανά λίγη μαγεία… απλώς να θυμάσαι ότι είμαι εδώ. Στην καρδιά σου, στα μικρά πράγματα, στις σιωπηλές χαρές.»
Και με μια χρυσή λάμψη, η νεράιδα της Ευγνωμοσύνης υψώθηκε στον αέρα και χάθηκε μέσα σε μια αχτίδα φωτός.
Η Ελένη ξάπλωσε χαρούμενη.
Εκείνο το βράδυ, για πρώτη φορά μετά από καιρό… ένιωσε την καρδιά της ήσυχη και γεμάτη.
Κι έτσι, η Ευγνώμη έφυγε για το επόμενο παιδί που χρειαζόταν λίγο φως.
Γιατί η ευγνωμοσύνη, όπως έλεγε πάντα…
είναι η πιο γλυκιά μαγεία από όλες.
