Ο Μάριος ήταν ένα μικρό αγόρι που αγαπούσε να ζωγραφίζει.
Κάθε μέρα γέμιζε χαρτιά με κάστρα, δράκους, λουλούδια και χαρούμενες φιγούρες.
Όμως… τα βράδια κάτι παράξενο συνέβαινε:
Μόλις πήγαινε να κοιμηθεί, όλα τα όνειρά του έσπαγαν στη μέση, σαν γυάλινα κομμάτια που σκορπίζονταν παντού.
Έβλεπε ένα όνειρο να αρχίζει όμορφα
μα προς το τέλος, μια μεγάλη ρωγμή το έσκιζε στα δύο
κι ο Μάριος ξυπνούσε τρομαγμένος.
Ένα βράδυ, πριν καν προλάβει να κλείσει τα μάτια του, εμφανίστηκε μπροστά του μια λάμψη σαν σταγόνα φεγγαριού που έπεσε στο πάτωμα και άρχισε να μεγαλώνει.
Και από μέσα της ξεπήδησε η Ονειρομέλια.
Εκείνη χαμογέλασε απαλά.
- «Μάριε… με κάλεσες χωρίς να το ξέρεις. Τα σπασμένα όνειρα είναι δική μου δουλειά.»
Ο Μάριος ανασήκωσε τα φρύδια του.
- «Μα… εγώ δεν έκανα τίποτα…»
Η Ονειρομέλια άγγιξε τον ώμο του.
- «Όταν ένα παιδί στεναχωριέται μέσα στον ύπνο του, το ακούω. Και έρχομαι.»
Χτύπησε δύο φορές το ραβδί της.
Το δωμάτιο άρχισε να γεμίζει με ασημένιο καπνό που στροβιλιζόταν.
- «Πάμε να βρούμε το σπασμένο σου όνειρο.»
Με μια ανάσα, οι δυο τους βρέθηκαν μέσα σε μια μεγάλη, σκοτεινή αίθουσα φτιαγμένη από σύννεφα.
Στο κέντρο υπήρχε κάτι που έμοιαζε με γυάλινη σφαίρα…
μα ήταν γεμάτη ρωγμές.
Ο Μάριος την άγγιξε.
Αμέσως είδε μέσα της τον εαυτό του, να ζωγραφίζει ένα τεράστιο κάστρο.
Όμως η εικόνα τρεμόπαιζε, σαν να κινδύνευε να σβήσει.
- «Ονειρομέλια… γιατί σπάει;»
Η νεράιδα κοίταξε βαθιά τον μικρό.
- «Γιατί φοβάσαι πως δεν τα καταφέρνεις αρκετά.
Κι ο φόβος… μπαίνει στα όνειρα σαν ρωγμή.»
Ο Μάριος χαμήλωσε το κεφάλι.
Ήξερε πως είχε δίκιο.
Η Ονειρομέλια άγγιξε το ραβδί της στο σπασμένο όνειρο.
Ένα γλυκό, ασημένιο φως ξεπήδησε, απλώθηκε πάνω στις ρωγμές και τις έκανε να λάμπουν.
- «Οι ρωγμές δεν είναι για να τις κρύβουμε. Είναι για να τις φωτίζουμε. Έτσι δυναμώνουν τα όνειρα.»
Ο Μάριος τρόμαξε για λίγο, αλλά μετά χαμογέλασε.
Το κάστρο μέσα στη σφαίρα άρχισε να μεγαλώνει, να παίρνει χρώματα και να στερεώνεται με χρυσό φως που έλαμπε σαν αυγή.
Το όνειρό του έγινε πιο δυνατό από ποτέ.
Ξαφνικά, όλα γύρω τους μεταμορφώθηκαν.
Βρέθηκαν πάνω σε ένα ουράνιο μονοπάτι από αστέρια, δίπλα σε ζωγραφιές που ζωντάνευαν:
τα κάστρα του χόρευαν,
οι δράκοι του πετούσαν χαρούμενοι στον αέρα,
τα λουλούδια του κελαηδούσαν σαν μικρά πουλιά.
Ο Μάριος γέλασε δυνατά.
- «Είναι το πιο όμορφο όνειρο που είδα ποτέ!»
- «Γιατί τώρα είναι ολόκληρο», είπε η Ονειρομέλια.
Όταν ο ήλιος άρχισε να ανατέλλει και το όνειρο έσβηνε σαν φωτογραφία που κλείνει απαλά μέσα στο λεύκωμα της νύχτας, η Ονειρομέλια τον άφησε στο κρεβάτι του.
- «Μάριε… να θυμάσαι μόνο κάτι:
Ένα όνειρο που έχει ρωγμές…
είναι απλώς ένα όνειρο που ζητά λίγη αγάπη ακόμα.»
Ο Μάριος άνοιξε τα μάτια του χαμογελαστός, για πρώτη φορά μετά από πολλές νύχτες.
Κράτησε σφιχτά τα χρώματά του.
- «Σήμερα… θα ζωγραφίσω το πιο δυνατό μου όνειρο.»
Κι η Ονειρομέλια;
Εξαφανίστηκε μέσα σε ένα συννεφάκι από ασημένια σκόνη,
ξέροντας πως ένα ακόμα παιδί είχε μάθει να γιατρεύει τα όνειρά του.
