Στον μαγικό βυθό ζούσε ο Ζαχαρίας ο Καρχαρίας, δάσκαλος του καράτε και γνωστός για την καλοσύνη του. Ένα απόγευμα, ο μικρός του φίλος, ένα ψαράκι που αγαπούσε πολύ, ήρθε κλαίγοντας.
«Ζαχαρία! Το χταπόδι της γειτονιάς μου πήρε όλα τα παιχνίδια μου! Δεν με αφήνει να παίξω!»
Ο Ζαχαρίας έσκυψε δίπλα του. «Μην ανησυχείς, μικρέ μου. Θα μιλήσουμε πρώτα με ευγένεια. Όλοι μπορούν να αλλάξουν».
Έτσι πήγαν μαζί στο βράχο όπου το κακόβουλο χταπόδι είχε μαζέψει τα παιχνίδια. Το χταπόδι γελούσε και έπαιζε μόνο του με τις μπάλες, τα καραβάκια και τα κουβαδάκια.
«Καλησπέρα», είπε ήρεμα ο Ζαχαρίας. «Αυτά τα παιχνίδια δεν είναι δικά σου. Είναι του φίλου μου. Μπορείς, σε παρακαλώ, να τα επιστρέψεις; Θα παίξουμε όλοι μαζί».
Το χταπόδι στραβομουτσούνιασε. «Δεν θέλω! Τώρα είναι δικά μου! Εσείς δεν θα παίξετε καθόλου!»
Ο Ζαχαρίας προσπάθησε ξανά. «Αν μοιραστούμε, θα περάσουμε πολύ πιο όμορφα».
Αλλά το χταπόδι άπλωσε τα πλοκάμια του και έσπρωξε το μικρό ψαράκι, κάνοντάς τον να τρομάξει. Εκείνη τη στιγμή ο Ζαχαρίας πήρε μια βαθιά ανάσα. Ήξερε ότι έπρεπε να δείξει τη δύναμη του καράτε, όχι για να πληγώσει, αλλά για να βάλει όρια.
Με μια γρήγορη αλλά ελεγχόμενη κίνηση, έκανε μια φιγούρα καράτε που σκόρπισε φυσαλίδες γύρω του. Στάθηκε γεμάτος αυτοπεποίθηση. «Φτάνει! Δεν θα αφήσω να πειράξεις ξανά τον φίλο μου».
Το χταπόδι ξαφνιάστηκε από τη δύναμη και την αποφασιστικότητα του Ζαχαρία. Τα πλοκάμια του έπεσαν χαμηλά και είπε διστακτικά: «Δεν ήθελα… Απλά ήθελα κι εγώ να παίξω, αλλά κανείς δεν με καλεί».
Ο Ζαχαρίας χαλάρωσε, πλησίασε και χαμογέλασε. «Έπρεπε απλώς να το πεις. Αν θες, μπορείς να είσαι φίλος μας. Αλλά πρώτα, πρέπει να επιστρέψεις τα παιχνίδια».
Το χταπόδι κοκκίνισε λίγο, αλλά έδωσε όλα τα παιχνίδια πίσω στον μικρό ψαράκι. «Συγγνώμη… Μπορώ να παίξω μαζί σας;»
«Φυσικά!» φώναξαν χαρούμενα ο Ζαχαρίας και ο φίλος του.
Κι έτσι, το κακόβουλο χταπόδι έμαθε ότι με την καλοσύνη και το μοίρασμα κερδίζεις φίλους και όχι με το να παίρνεις πράγματα που δεν είναι δικά σου. Από τότε, έγινε ο καλύτερος συμπαίκτης σε όλα τα παιχνίδια του βυθού.
