Στα βάθη του μαγικού βυθού, εκεί όπου το φως της θάλασσας αγκαλιάζει τα κοράλλια σαν χρυσό όνειρο, ζούσε μια φάλαινα διαφορετική από όλες τις άλλες. Την έλεγαν Ρίνα. Είχε ένα απαλό μπλε σώμα, μάτια που έμοιαζαν με όνειρα και μια καρδιά που ένιωθε τα πάντα πολύ έντονα.
Η Ρίνα δεν ήταν απλώς φάλαινα. Ήταν… μπαλαρίνα.
Κάθε πρωί, όταν τα πολύχρωμα ψάρια ξυπνούσαν σαν μικρά φώτα και τα ρεύματα τραγουδούσαν απαλά σαν μελωδία, η Ρίνα η μπαλαρίνα έκανε πιρουέτες στο νερό. Με την ουρά της σχημάτιζε κύκλους σαν φούστα που ανοίγει, και με τα πτερύγιά της ζωγράφιζε χορευτικές γραμμές στον ωκεανό.
Κοντά πλησίαζαν ο Λινο, ο μικρός ιππόκαμπος που πάντα ενθουσιαζόταν, η Φελίνα η ροζ θαλασσινή μέδουσα που αναβόσβηνε σαν φωτισμένο φανάρι, κι ο Γκούμπο, ένας χτυποκαρδόσαυρος ψαράκι, που πάντα έκανε θόρυβο όταν χειροκροτούσε με τα μικρά του πτερύγια.
«Ρίνα! Ρίνα! Στο Φεστιβάλ των Κυμάτων θα χορέψεις;» φώναζαν κάθε φορά.
Η Ρίνα χαμογελούσε γλυκά… αλλά μέσα της, κάτι την τρόμαζε. Το Φεστιβάλ των Κυμάτων ήταν η μεγαλύτερη γιορτή του βυθού, όλοι έδειχναν το ταλέντο τους. Εκεί τραγουδούσαν οι γοργόνες, μέδουσες, οι δελφίνες έκαναν ακροβατικά, και τα κοχύλια έπαιζαν μουσική με τον παφλασμό του νερού.
Η Ρίνα είχε ετοιμάσει έναν χορό της καρδιάς… μα λίγο πριν το φεστιβάλ, η αμφιβολία ήρθε σαν κρύο ρεύμα.
«Είμαι πολύ μεγάλη για να χορεύω όμορφα…» σκέφτηκε.
«Τα άλλα πλάσματα είναι κομψά και μικρά… εμένα οι κινήσεις μου είναι βαριές.»
«Κι αν γελάσουν; Κι αν δεν αρέσει;»
Έμεινε μόνη της σε μια γωνιά του βαθιού βυθού, εκεί όπου ο ήχος γίνεται σιωπή και το νερό μοιάζει να ανασαίνει αργά. Οι σκέψεις της έγιναν βαριές, τόσο που ακόμα και οι φυσαλίδες της ανέβαιναν αργά.
Τότε, ένα δυνατό κύμα πέρασε ξαφνικά. Δεν ήταν επιθετικό, έμοιαζε περισσότερο σαν μια παιχνιδιάρικη αγκαλιά της θάλασσας. Έσπρωξε απαλά τη Ρίνα, κι εκείνη, χωρίς να το σκεφτεί, γύρισε σε μια στροφή σαν πιρουέτα.
Το κύμα ξαναγύρισε, σαν να της έλεγε «ξανακάν’ το». Η Ρίνα το ακολούθησε. Άρχισε να κινείται μαζί του. Τα πτερύγιά της άνοιγαν σαν φτερά. Η ουρά της έκανε κύκλους που σχημάτιζαν λαμπερά μονοπάτια φωτός. Οι σκέψεις σταμάτησαν. Ένιωσε κάτι που είχε ξεχάσει:
Ο χορός της δεν ήταν για να εντυπωσιάσει. Ήταν για να νιώσει.
Σιγά σιγά, μικρά ψαράκια παρακολούθησαν. Ο Λίνο άφησε ένα «ουάου!». Η Φελίνα αναβόσβησε από ενθουσιασμό. Ακόμη και ένα σοβαρό καβουράκι χτύπησε ρυθμικά τις δαγκάνες του. Με κάθε κίνηση, η Ρίνα δεν έμοιαζε μεγάλη, έμοιαζε με θάλασσα.
Την επόμενη μέρα, στο Φεστιβάλ, η Ρίνα δεν προσπάθησε να χορέψει σαν δελφίνι ή σαν ψαράκι. Χόρεψε όπως τότε με τα κύματα. Κάθε της κίνηση ήταν σαν αναπνοή του ωκεανού. Και τότε… δεν την χειροκρότησαν. Κάτι καλύτερο συνέβη:
Τα κύματα ξαφνικά φούσκωσαν και έφτιαξαν ρυθμό γύρω της, σαν να χόρευαν μαζί της. Όλος ο βυθός δεν την κοιτούσε απλά… Την ακολουθούσε.
Και η Ρίνα χαμογέλασε.
Γιατί κατάλαβε πως…
Η αληθινή ομορφιά είναι να χορεύεις για εσένα.
Είναι να χορεύεις με την καρδιά σου.
