Ο Τζακ και η Τζίνη ξύπνησαν γεμάτοι χαρά. Ήταν η μέρα που θα ταξίδευαν στην Αργεντινή, μια χώρα που είχαν δει μόνο σε βιβλία με εικόνες. Μπήκαν στο αεροπλάνο, έδεσαν τις ζώνες τους και κοιτούσαν από το παράθυρο τα σύννεφα να μοιάζουν με χνουδωτά μαξιλάρια. Όσο πλησίαζαν, η καρδιά τους χτυπούσε όλο και πιο γρήγορα.
Μόλις έφτασαν στο Μπουένος Άιρες, ο ζεστός αέρας της πόλης τούς τύλιξε σαν αγκαλιά. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι μουσικές που έβγαιναν από μικρά μαγαζιά, και άνθρωποι περπατούσαν χαμογελώντας. Ο Τζακ και η Τζίνη περπάτησαν ως την Plaza de Mayo, μια μεγάλη πλατεία με φοίνικες και περιστέρια που πετούσαν πάνω από τα κεφάλια τους. Μπροστά τους στεκόταν η Casa Rosada, το ροζ παλάτι που γυάλιζε στον ήλιο. Η Τζίνη ύψωσε τη φωτογραφική της μηχανή. «Είναι σαν σκηνικό από παραμύθι», είπε. Ο Τζακ συμφώνησε κουνώντας το κεφάλι του.
Λίγο αργότερα βρέθηκαν στη Λα Μπόκα, τη γειτονιά που μοιάζει σαν κάποιος να άφησε πεσμένους κουβάδες με χρώματα παντού. Τα σπίτια ήταν μπλε, κόκκινα, πράσινα, κίτρινα… όλα φωτεινά και χαρούμενα. Παιδιά έπαιζαν μπάλα στο δρόμο και φώναξαν στον Τζακ: «Έλα μαζί μας!» Εκείνος δεν έχασε χρόνο. Έτρεξε, κλώτσησε τη μπάλα, γέλασε, σκούντηξε κατά λάθος την Τζίνη που τραβούσε φωτογραφίες, κι εκείνη κατάφερε να βγάλει την πιο αστεία εικόνα της ημέρας. Ήταν όλοι μια παρέα, έστω και για λίγα λεπτά.
Πιο κάτω δύο χορευτές χόρευαν τάνγκο στη μέση του δρόμου. Οι κινήσεις τους ήταν απαλές και δυνατές μαζί, σαν κύματα που ανεβοκατεβαίνουν. Η Τζίνη προσπάθησε να τους μιμηθεί, αλλά μπερδεύτηκε και γύρισε γύρω από τον εαυτό της σαν σβούρα. Ο Τζακ την έπιασε πριν πέσει, και γέλασαν τόσο δυνατά που μέχρι και ο μουσικός που έπαιζε κιθάρα γέλασε μαζί τους.
Την επόμενη μέρα ταξίδεψαν βόρεια, στους μεγάλους καταρράκτες Ιγουασού. Ο ήχος του νερού ήταν τόσο δυνατός που θύμιζε βροντή. Νερό έπεφτε από ψηλά σαν άσπρη κουρτίνα που δεν τελείωνε ποτέ. Η ομίχλη τούς δρόσιζε και έκανε τα μαλλιά της Τζίνης να κολλούν στο πρόσωπό της. «Κοίτα, Τζακ! Ουράνιο τόξο!» φώναξε. Ένα μεγάλο πολύχρωμο τόξο σχηματίστηκε μέσα στην ομίχλη και οι δυο φίλοι έμειναν να το κοιτούν με μάτια γεμάτα θαυμασμό.
Το τελευταίο μέρος του ταξιδιού τους ήταν οι Άνδεις. Ένα τεράστιο βουνό μετά το άλλο, όλα χιονισμένα, ψηλά τόσο ώστε νόμιζες πως άγγιζαν τον ουρανό. Περπάτησαν σε μονοπάτια με πέτρες που λαμπύριζαν στον ήλιο. Ο αέρας ήταν κρύος και καθαρός, και κάθε ανάσα τους έμοιαζε φρέσκια σαν πρώτο πρωινό της άνοιξης. Ο Τζακ χαμογέλασε. «Τζίνη… αυτό πρέπει να είναι το πιο όμορφο μέρος του κόσμου!» Η Τζίνη έπιασε το χέρι του. «Ή ίσως… το πιο ήσυχο.»
Όταν έφτασε η μέρα της επιστροφής, κάθισαν στο αεροπλάνο κουρασμένοι αλλά γεμάτοι εικόνες που δεν θα ξεχνούσαν ποτέ. Η πόλη, τα χρώματα της Λα Μπόκα, το ουράνιο τόξο στους καταρράκτες, τα βουνά… όλα χόρευαν μέσα στο μυαλό τους σαν μικρές ταινίες.
Ο Τζακ κοίταξε από το παράθυρο.
«Τζίνη… η Αργεντινή είναι σαν παραμύθι.»
Κι εκείνη χαμογέλασε γλυκά.
«Και εμείς, Τζακ… ζήσαμε το πιο όμορφο κεφάλαιο.»
Κι έτσι οι δυο φίλοι γύρισαν σπίτι, έτοιμοι να διηγηθούν την περιπέτειά τους και να ονειρευτούν το επόμενο μεγάλο ταξίδι τους.
