Ο Τζακ και η Τζίνι έφτασαν στη μεγάλη χώρα του Καναδά, ενθουσιασμένοι για την περιπέτεια που τους περίμενε. Από μακριά άκουγαν τον βροντερό ήχο του νερού που έπεφτε ασταμάτητα, σαν χιλιάδες μικρές νότες να έπαιζαν μαζί μια τεράστια μελωδία της φύσης. Τα νερά κατηφόριζαν από ψηλά βράχια και έπεφταν με δύναμη, σχηματίζοντας αφρό που χόρευε στο φως του ήλιου και δημιουργούσε μικρά ουράνια τόξα παντού γύρω τους.
- «Τζίνι, κοίτα! Τα νερά φαίνονται σαν να χορεύουν μόνα τους!» είπε ο Τζακ, με τα μάτια του να αστράφτουν από ενθουσιασμό.
Μετά από λίγο περπάτημα κατά μήκος της ακτής, μπήκαν σε ένα μικρό πλοιάριο που τους πήγε όσο πιο κοντά μπορούσαν στους καταρράκτες. Ο ψεκασμός του νερού τους δροσίσε το πρόσωπο, και τα δάχτυλά τους γέμισαν μικρές σταγόνες που έλαμπαν σαν χιλιάδες μικρά διαμάντια. Η Τζίνι γέλασε: «Νιώθω σαν να μπορούμε να πετάξουμε με τα νερά!»
Καθώς περπατούσαν ανάμεσα στα βράχια και τα δέντρα της περιοχής, πρόσεξαν τα μικρά πουλιά που πετούσαν ανάμεσα στον αφρό, τους βατράχους που κρύβονταν στις λιμνούλες, και τα ψαράκια που κολυμπούσαν γρήγορα στα ρηχά νερά. Ο Τζακ πρότεινε ένα παιχνίδι: να φανταστούν ότι είναι εξερευνητές που ψάχνουν έναν κρυμμένο θησαυρό πίσω από κάθε ουράνιο τόξο και κάθε αφρό.
Η Τζίνι, ενθουσιασμένη, βρήκε έναν μεγάλο βράχο και πρότεινε να μετρήσουν τα χρώματα του ουράνιου τόξου που δημιουργούνταν από τον ήλιο και τον αφρό των καταρρακτών. Κάθε χρώμα τους έκανε να γελούν και να χορεύουν με τα δάχτυλα στον αέρα, σαν να προσπαθούσαν να αγγίξουν τον ουρανό.
Καθώς ο ήλιος άρχισε να κατεβαίνει, οι καταρράκτες φωτίστηκαν με χρυσές και πορτοκαλί αντανακλάσεις. Ο Τζακ και η Τζίνι κάθισαν σε έναν μεγάλο βράχο και παρατήρησαν τα νερά να πέφτουν με ασταμάτητο ρυθμό, νιώθοντας τη δύναμη και τη μαγεία της φύσης να τους γεμίζει χαρά. «Αυτό είναι το πιο όμορφο μέρος που έχω δει ποτέ», είπε η Τζίνι. «Και το ότι είμαστε παρέα και το μοιραζόμαστε, το κάνει ακόμα πιο μαγικό», πρόσθεσε ο Τζακ.
Ένιωσαν ότι είχαν ζήσει μια εμπειρία που θα θυμούνται για πάντα.
