Ήταν ένα πρωινό που ο ουρανός είχε το χρώμα του μελιού και η δροσιά άστραφτε πάνω στα λιβάδια. Ο Τζακ κι η Τζίνι, δυο αχώριστοι φίλοι και εξερευνητές του κόσμου, είχαν βάλει στόχο να φτάσουν στο μυστηριώδες Στόουνχετζ.
Ο Τζακ κουβαλούσε πάντα το μικρό του σημειωματάριο, εκεί όπου κατέγραφε όνειρα και ανακαλύψεις. Η Τζίνι, με τη φωτογραφική της μηχανή, ήθελε να αποτυπώσει κάθε αχτίδα φωτός, κάθε ίχνος μαγείας.
Όταν πλησίασαν το πέτρινο μνημείο, ο άνεμος άρχισε να φυσά απαλά, σαν να τους καλωσόριζε. Οι τεράστιες πέτρες έριχναν μακριές σκιές πάνω στο χορτάρι και ο ήλιος περνούσε ανάμεσά τους σαν χρυσή μελωδία.
«Νιώθεις αυτό;» ρώτησε η Τζίνι.
«Ναι... σαν να ψιθυρίζει η γη κάτι αρχαίο», απάντησε ο Τζακ.
Ξαφνικά, ο αέρας έγινε πιο γλυκός, και μια απαλή μελωδία άρχισε να ακούγεται. Οι πέτρες φάνηκαν να πάλλονται ελαφρά. Ήταν σαν να ξυπνούσε η Μουσική του Χρόνου, ένας ήχος που ενώνει το παρελθόν με το παρόν.
Η Τζίνι σήκωσε τη μηχανή της, αλλά το φως γύρω τους άρχισε να χορεύει. Ο Τζακ έγραψε γρήγορα στο σημειωματάριό του:
“Όταν ακούμε τη γη, εκείνη μας διηγείται ιστορίες πιο παλιές κι από τα αστέρια.”
Οι δυο φίλοι έκατσαν στο κέντρο του κύκλου. Έκλεισαν τα μάτια και ένιωσαν τη γη να πάλλεται κάτω από τα χέρια τους. Ήταν σαν να τους οδηγούσε πίσω στον χρόνο, στις πρώτες μέρες που οι άνθρωποι κοίταζαν τον ουρανό και αναρωτιούνταν για τη θέση τους στο σύμπαν.
Όταν άνοιξαν ξανά τα μάτια, το φως του δειλινού είχε απλωθεί παντού. Ο ήλιος έδυε πίσω από τις πέτρες και τα χρώματα έμοιαζαν με ζωγραφιά.
Η Τζίνι χαμογέλασε:
«Ίσως δεν ταξιδέψαμε απλώς σε ένα μέρος… αλλά σε μια μνήμη του κόσμου.»
Ο Τζακ έκλεισε το σημειωματάριό του και είπε:
«Κάθε πέτρα, κάθε ήχος, είναι ένα κομμάτι του τραγουδιού της γης. Κι εμείς σήμερα το ακούσαμε.»
Και καθώς περπατούσαν πίσω προς το λιβάδι, ένα μικρό αεράκι φύσηξε ξανά.
Ήταν σαν ο Στόουνχετζ να τους αποχαιρετούσε ,μέχρι την επόμενη φορά που κάποια καρδιά θα ζητούσε να ακούσει το τραγούδι του ανέμου.
