Το πρωινό ήταν φωτεινό και οι δρόμοι της γειτονιάς είχαν εκείνον τον γλυκό, ζεστό ήχο της καινούριας μέρας. Ένα νεαρό ζευγάρι στάθηκε μπροστά στην πόρτα του Βασίλη, του πιο ευγενικού εκπαιδευτή σκύλων. Στην αγκαλιά τους κρατούσαν ένα μικρό καφετί κουταβάκι, τόσο μικρό που χωρούσε σχεδόν ολόκληρο μέσα στις παλάμες τους.
Το κουτάβι έτρεμε. Τα αυτιά του ήταν χαμηλωμένα, τα μάτια του κοιτούσαν γύρω τρομαγμένα, και κάθε φορά που ακουγόταν από μακριά κόρνα αυτοκινήτου, το μικρό σώμα του μαζευόταν σαν να ήθελε να εξαφανιστεί.
«Καλημέρα, Βασίλη…» είπε ο νεαρός άντρας. «Μόλις το πήραμε. Είναι γλυκό, αλλά φοβάται τους θορύβους… πολύ.»
Ο Βασίλης γονάτισε αργά, στο επίπεδο του κουταβιού. Δεν άπλωσε χέρι. Δεν βιάστηκε. Το μόνο που έκανε ήταν να χαμογελάσει με τον πιο ζεστό τρόπο.
«Γεια σου μικρούλη…» είπε με φωνή που έμοιαζε με χάδι. «Είσαι ασφαλής εδώ.»
Το κουτάβι δεν πλησίασε αλλά ούτε έτρεξε να κρυφτεί.
Ήταν ένα πρώτο μικρό βήμα.
Ο Βασίλης έβγαλε μια λιχουδιά και την άφησε στο πάτωμα, κοντά στο κουτάβι αλλά όχι πολύ. Το μικρό του ρουθουνάκι τρεμόπαιξε, το σώμα του έκανε μια διστακτική κίνηση… και τελικά την πήρε. Μικρή νίκη, αλλά τεράστια για την καρδιά του.
Ο Βασίλης τους οδήγησε έξω, σε ένα σημείο μακριά από τον δρόμο, όπου οι θόρυβοι ακούγονταν πιο απαλά. Ένα αυτοκίνητο έκανε «μπιπ» από απόσταση. Το κουτάβι τινάχτηκε, κοίταξε το ζευγάρι τρομαγμένο και κόλλησε πάνω τους.
Ο Βασίλης όμως χαμογέλασε.
«Τώρα θα του δείξουμε ότι ο θόρυβος σημαίνει κάτι καλό.»
Κάθε φορά που ακουγόταν κόρνα, ο Βασίλης έδινε στο κουτάβι μια λιχουδιά.
Κάθε φορά που περνούσε μηχανάκι, του χάιδευε απαλά το κεφάλι.
Κάθε θόρυβος, αντί για φόβο, έφερνε πια… επιβράβευση.
Το κουτάβι άρχισε να σηκώνει τα αυτιά του.
Μετά να ρίχνει δειλές ματιές προς τον δρόμο.
Και σιγά σιγά, η ουρά του που ήταν συνέχεια κολλημένη στα πόδια του άρχισε να κουνιέται λίγο.
Μετά λίγο περισσότερο.
Σαν μικρή σημαία θάρρους.
Το ζευγάρι ακολουθούσε τις οδηγίες του Βασίλη καθημερινά.
Έπαιζαν μαζί του στο σπίτι, το άφηναν να εξερευνήσει ήχους, του έδιναν πολλές αγκαλιές όταν τρόμαζε, και πάντα, μα πάντα, είχαν λιχουδιές στην τσέπη.
Μια μέρα, ο Βασίλης τους πρότεινε να πλησιάσουν λίγο περισσότερο τον δρόμο.
Το κουτάβι σταμάτησε.
Κοίταξε τον δρόμο.
Κοίταξε τον Βασίλη.
Κοίταξε το ζευγάρι.
Ένα αυτοκίνητο κορνάρισε δυνατά.
Το κουτάβι σφίχτηκε για μια στιγμή…
κι ύστερα έκανε το απίστευτο:
Έκανε ένα μικρό, γενναίο βήμα προς τα εμπρός.
«Μπράβο σου!» είπε ο Βασίλης χαμηλόφωνα, και του έδωσε την αγαπημένη του λιχουδιά.
Το κουτάβι κούνησε την ουρά του τόσο δυνατά που το μικρό του σώμα έκανε ολόκληρο κύκλο. Το ζευγάρι γέλασε με χαρά και συγκίνηση.
«Δεν φοβάται πια;» ρώτησε η κοπέλα με μάτια που έλαμπαν.
«Φοβάται λίγο ακόμα,» είπε ο Βασίλης, «αλλά τώρα ξέρει ότι δεν είναι μόνο του. Και όταν νιώθεις ασφάλεια… ο κόσμος γίνεται λιγότερο τρομακτικός.»
Το απόγευμα, έκαναν την πρώτη τους κανονική βόλτα.
Αυτοκίνητα περνούσαν, μηχανάκια βούιζαν, παιδιά γελούσαν στην παιδική χαρά…
Κι όμως, το κουτάβι περπατούσε δίπλα στο ζευγάρι, με το κεφαλάκι του ψηλά και την ουρά του να κουνιέται περήφανα.
Στο τέλος της βόλτας γύρισε και κοίταξε τον Βασίλη σαν να έλεγε:
«Τα κατάφερα…»
Ο Βασίλης του χάιδεψε το κεφάλι.
«Πάντα μπορούσες, μικρέ. Απλώς χρειαζόσουν λίγη βοήθεια.»
Το κουτάβι έγειρε στην αγκαλιά των ανθρώπων του, ήρεμο, χαρούμενο και γεμάτο εμπιστοσύνη.
Και έτσι, με υπομονή, λιχουδιές, αγκαλιές και πολλή αγάπη, ένας μικρός φοβισμένος φίλος έμαθε ότι ο κόσμος μπορεί να είναι μεγάλος…
αλλά δεν είναι τόσο τρομακτικός όταν έχεις δίπλα σου αυτούς που σε αγαπούν.
